زندگی علی علیه السلام از تولد تا شهادت درس بود. درس هایی که دوست و دشمنِ منصف به برتری آن معترفند. درس هایی که شاگردان مکتبش، از بزرگان عالم در عصر خودشان شدند. شخصیت هایی بی نظیر همچون امام خمینی (ره) که از پیروان حقیقی و نمونه ی این مکتب در عصر ما بود.

علی علیه السلام انسانی بزرگ و کامل بود که بررسی زندگی و حتی جزئی ترین رفتار ایشان، نکته هایی در بر دارد که عاملین خود را به سعادت می رساند. او آنقدر بزرگ بود که به عنوان یک شاخص عمل می کرد. اگر کسی می خواست ، ظهور خوبی ها را در کسی ببیند، باید علی (علیه السلام) را می دید.

حتی بعد از چهارده قرن، مطالعه زندگی او و اعجاب زیبایی های رفتاری و خلقی اش، زبان تحسین محققین را گشوده است.

 «جرج جرداق»، ادیب و نویسنده ی مسیحی، در ستایشی دعاگونه می گوید: « ای دنیا چه می شود اگر تمام نیروهای خود را فشرده سازی و در هر زمان مردی چون علی را با خرد و قلب و زبان و ذوالفقارش بیاوری…»

این گونه ستایش ها که کم هم نیستند، نشان از نیاز و تشنگی انسان های آزاده ی امروز به شخصیت هایی مثل علی (علیه السلام) است.

دغدغه های انسانی، فراتر از جغرافیا، نژاد، زبان و یا حتی زمان است. بزرگانی چون علی علیه السلام، فراتر از زمانه ی خود بودند و هیچ گاه محدود به افراد خاصی نمی شوند و هرکس در هرزمان و از هرجای عالم، از دستوراتش پیروی کند، از جنس او می شود.

«نویسیان» که یک دانشمند مسیحی است، نگاه جالبی در این باره دارد. او می گوید: «اگر امام علی (علیه السلام) این خطیب با عظمت و این گوینده ی زبردست، امروز در همین عصر، بر منبر کوفه می نشست، شما می دیدید که مسجد کوفه با آن همه وسعت، از مردم مغرب زمین و دانشمندان جهان برای استفاده از دریای خروشان علم علی (علیه السلام) موج می زد.»

بدون شک در این یادداشت کوتاه، امکان تبیین شخصیت بزرگی چون علی علیه السلام نیست. تنها نکته ای که می توان به عنوان هدف این مطلب در نظر گرفت؛ یادآوریِ ضعف ما در شناخت و تبعیت از شخصیت بزرگی است که ما خودمان را به لحاظ دینی به ایشان نزدیک می دانیم. شخصیتی که ما به یادگیری دستوراتش برای زندگی مان نیاز داریم و این کوتاهی ما، جز جفای در حق خودمان نخواهد بود. خوب است که سوای گفتار؛ در عمل هم مولایمان «علی» (علیه السلام) باشد.