چرا خداي مهربان تر از مادر، دوزخ را آفريد؟

در نظام حكيمانه الهى همان طور كه وجود بهشت در كل نظام هستى، ضرورى و سودمند است؛ وجود دوزخ نيز لازم و فايده ‏مند است. وقتى خداوند متعال نعمت ‏هاى خود بر بندگان را بر مى ‏شمارد، جهنم و عذاب ‏هاى آن را در رديف نعمت ‏ها قرار داده، مى ‏گويد: («… هذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِي يُكَذِّبُ بِهَا الْمُجْرِمُونَ يَطُوفُونَ بَيْنَها وَ بَيْنَ حَمِيمٍ آنٍ فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ‏») [1]؛ «اين است همان جهنمى كه تبه ‏كاران آن را دروغ مى ‏خواندند؛ ميان آتش و آب جوشان مى ‏گردند. پس كدام يك از نعمت‏هاى پروردگارتان را منكريد؟»
يكى از فوايد دوزخ، اين است كه بسيارى از انسانها را از بدى، انحراف و كج‏روى باز مى ‏دارد. چه بسيار كسانى كه از خوف جهنم، به سعادت و شرافت‏ جاودانه نايل آمده ‏اند. اگر خداوند حكيم دوزخ را در شمار نعمت ‏ها آورده است، واقعاً نعمت بزرگى را تذكر داده؛ چرا كه بدون آن بيشتر انسان‏ ها اهل بندگى و حركت در جهت تكامل نيستند.

صفحات: 1· 2