عبد الله بن حارث نوفلي

عبد الله كه كام با پيامبر گشوده بود در همان سال هاي نخستين كودكي با اشتياق به خانه علي (ع) مي آمد تا از سخنان و سيرت پيامبر بشنود. سال هاي غربت علي (ع)  با كودكي ،نوجواني و جواني عبد الله همراه بود.
در 34سالگي قاضي مدينه شد . و اينك در سال 60 هجري و در حالي كه پنجاه و دو سغال از عمر خويش را مي گذراند در بصره بود كه نامه يزيد بن معاويه به عبيد الله زياد رسيد .
عبد اله مأموريت يافته بود كه به كوفه برود . پسر زياد ،گزينه ي پسر ماويه ، براي سر كوب و قتل عام بود . روزي كه عبيد الله به كوفه مي رفت ،عبد الله بن حارث نوفلي را همراه كرد . او و شريك بن اعور با قلبي شعله ور از نفرت به پسر زياد ، بيماري را بهانه كردند . در راه خود را از اسب انداختند تا شتاب عبيد الله را بكاهند . اما فرزند زياد بي اعتنا  و عجول خود را ب كوفه رساند.
تلاش شريك بن اعور براي قتل عبيد الله در خانه هاني بي نتيجه ماند . مسلم بن عقيل تن به كشتن عبيد الله به نيرنگ و ترور نداد و شريك دو سه روز بعد د ر كوفه در گذشت .
مسلم بن عقيل ،پرچم مبارزه با عبيد الله را بر افراشت ، مختار با پرچم سبز ، و عبد الله بن حارث نوفلي با پرچم سرخ و لباس ارغواني كنار خانه عمر بن حارث ، آماده نبرد با عبيد الله شد .
دريغ و درد كه رشته عهد كوفه سست و لرزان بود . دو پرچم دار تنها شدند و بعد از شهادت مسلم و هاني ، عبيد الله فرمان دستگيري شان را صادر كرد .دو يار صميمي مسلم زنداني شدند . روز بعد عبيد الله فرمان داد ،  عبد الله را به دارالامارن بياورند ،كثير بن شهاب جنايت كار ،جوانمرد پارساي پاكباز كوفه ، پرچمدار مسلم بن عقيل را حاضر كرد .
دستان عبد الله در زنجير بود . عبيد الله فرمان داد در ميان قبيله اش ببريد و گردن بزنيد . عبدالله به كناسه ي كوفه آورده شد. جلاد او را پيش تر راند . عبد الله نفس تاره كرد و به نرمي سرود :السلام عليك يا ابا عبد الله .
شمشير فرا رفت و فرود آمد . خون فواره زد و در ميان  فواره ي خون ، همچنان پژواك صداي عبد الله بود كه السلام عليك يا ابا عبد الله…