فرشته تصمیمش را گرفته بود . پیش خدا رفت و گفت : خدایا ، می خواهم زمین را از نزدیک ببینم . اجازه می خواهم و مهلتی کوتاه  . دلم بی تاب تجربه ای زمینی است .

خداوند درخواست فرشته را پذیرفت .

فرشته گفت : تا بازگردم ، بال هایم را این جا می سپارم ، این بال ها در زمین چندان به کار من نمی آید .

خداوند بال ها ی فرشته را روی پشته ای از بال های دیگر گذاشت و گفت : بال هایت را به امانت نگه می دارم ، اما بترس که زمین  اسیرت نکند زیرا که خاک زمینم دامن گیر است .

فرشته گفت : حتما باز می گردم ، حتما باز می گردم .

این قولی است که فرشته ای به خداوند می دهد .

فرشته به زمین آمد و از دیدن آن همه فرشته بی بال تعجب کرد . او هر که را که می دید ، به یاد می آورد . زیرا او را قبلا در بهشت دیده بود . اما نفهمید چرا این فرشته ها برای پس گرفتن بال های شان به بهشت بر نمی گردند .

روزها گذشت و با گذشت  هر روز فرشته چیزی را از یاد برد و روزی رسید که فرشته دیگر از آن گذشته دور و زیبا به یاد نمی آورد ؛ نه بالش و نه قولش را .

فرشته فراموش کرد . فرشته در زمين ماند . فرشته هرگز به بهشت برنگشت .

عرفان نظرآهاری/مجله نسیم وحی/شماره 19 / ص 27