مردي ازتبار سرخ پوشان سبز طينت،معبري به آسمان گشود وخاطره همه شهيدان را زنده كرد.مردي خسته اما استوار كه كوله باري آكنده از رشادت را به يادگار،از روزهاي خاك و آتش و باروت باخودبرداشته بود.اميري نامداركه وسعت بي كرانه هاي روحش درك نشده وبي نهايت هويت خويش را به جلوه هايي گذرا وپوچ،از پديده هاي نو وامروزي نفروخته بود .مردي كه عمري شاگردي پير دانا وتواناي انقلاب را به جا آورده بود واز محضر او درس اموخته بود.وامروز مي رفت كه اندوخته هاي سال ها مقاومت وايثاررا در بارگاه الهي معامله كند وپيداست كه بايد با پيكر خونين سفر مي كرد تا داد وستدي پر سود باشد جامي از شرا وصل را،در مقابل،به او بنوشانند.شراب وصل،گواراي وجود تشنه وروح طلبش باشد.

ستاره ها بر دوش خسته اش،بوسه مي زند وآسمان خرسند از قدوم مهماني تازه.او مهماني بود كه آسمان سال ها پيش انتظارش را مي كشيد تا به جمع ستارگان بپيوندد.او مسافري جا مانده از كاروان عشق بود كه ديكر از ماندن به تنگ آمده بود.عاقبت دعا هاي سحرش اثر كرد وتا انتهاي جاده هاي قنوت پركشيد.

سالروز شهادت اين سردار خستگي ناپذير هشت سال دفاع مقدس ويار وفادار رهبر،سردار شهيد سپهبد علي صياد شيرازي را گرامي مي داريم.