آیت الله حائری شیرازی :

برای اینکه اذان در بین مردم رایج شود، باید بینند که بزرگان اذان می گویند. مثلاً کسی که در بازار از همه محترم‌تر است، شاگردش را به جای خود بگذارد و اذان بگوید. در مدرسه‏، مدیر اذان بگوید. در ادارات، مدیر کل و استاندار اذان بگوید.

ما در چیزهایی که خودمان را میشکنیم اجر می‌بریم. وقتی پیشخدمت اذان بگوید، ترقی می‌کند ولی وقتی مدیر کل اذان بگوید، دیگران تعجب می‌کنند و او کمی شکسته می‌شود، اما همین شکسته شدن‌ها ما را می‌سازد و در آخرت و در بهشت دری می‌شود که انسان را از آن داخل می‌کنند. مسلمان هر وقت دید که با عبادتی کوچک می‌شود، آن را به دیگری ندهد، چون او را بزرگ می‌کند و تکبر را از وجود او بیرون می‌نماید. هر چه عبادت سخت‌تر باشد، بیشتر انسان را بزرگ می‌کند و می‌سازد.

گاهی انسان باید کمی خودش را بشکند. در قدیم که کوچه‌ها طاق داشت، وقتی که مردم به آن می‌رسیدند اگر یادشان می‌رفت، پیشانی آن‌ها به طاق می‌خورد! بنابراین فرد مجبور بود که خودش را خم کند و بشکند تا بتواند عبور کند. مثل رکوع و سجودِ نماز که انسان خود را می‌شکند.