بدان که زهد محبت دنیا و مال را زهد گویند و آن عبارت است از دل برداشتن از دنیا وآستین منشاندن به آن و اکتفا کردن به قدر ضرورت از برای حفظ بدن و یا عبارت است از پشت کردن به دنیا و روی آوردن به آخرت بلکه از غیر خدا قطع نظر کردن و رو آوردن به خدا و این بالاترین درجات زهد است . پس هر که دل بردارد از هر چیزی که غیر از خداست حتی از بهشت و قصور و غلمان و حور ،و به جز از خدا چیزی را نطلبد و نجوید که آن زاهد مطلق است . بنابر ایت زاهد واقعی کسی است که قلبا دنیا داده باشد نه آنکه دنیا او را به بازی نگرفته و از روی ناچاری و یا به منظور خودنمایی و تظاهر تارک دنیا شده باشد .

پس کسی که به جهت دیگر اعراض دنیوی دنیا را ترک کرده باشد مثل به دست آوردن نام نیک یا دلهای مردم یا شهرت به سخاوت و جوانمردی وکرامت و امثال اینها زاهد نیست . پرودگار عالم عزوجل در کتاب کریم می فرماید : ولا تمدن عینیک الی ما متعنا به ازواجا منهم زهره الحیوه الدنیا به بعضی از اصناف مردم تا امتحان نماییم ایشان را و آزمایش کنیم .

ومن کان یرید حرث الدنیا نوته منها و ماله فی الاخره من نصیب

 هرکه حاصل دنیا را بخواهد ما به او می دهیم و دیگری در خانه ی آخرت نصیبی از برای او نیست .

ائمه ی معصومین نیز در روایات خود از زهد یا کرده اند : پیامبر (ص) می فرمایند : هر بنده را که دیدید خدا به  او خاموشی و زهد در دنیا عطا فرموده است به تقرب جویند که به او القای حکمت و دانایی از مبادی فیاضه می شود .

 امام صادق (ع) می فرمایند : لیس الزهد فی الدنیا بإضاعه المال ولا تحریم الحلال بل الزهد فی الدنیا أن لا تکون بما فی یدک اوثق منک بما غیر الله عزوجل : زهد آن نیست که حالت را ضایع و حلال خدا را حرام کنی بلکه زهد در دنیا آن است که نسبت به آنچه خود داری وابسته تر از آنچه که در دست قدرت خداوند عزوجل است نباشی یعنی اگر تکیه گاهت تنها خداوند باشد و به چیزی جز او متکی نباشی زاهد هستی  .

زهد آثار و نشانه هایی دارد که رساترین و زیباترین کلام ، کلام ائمه معصومین(علیهم السلام) است که آنان عبارت است از اینکه :

1-    خداوند حکمت و بصیرت در دلش وارد می سازد

2-    زبانش را به حکمت گویا می سازد

3-    همواره با بغض خویش در ستیز ند

4-    دیگران به حال نعمتهایی که خدا به او داده رشک می برند .

قناعت یکی از مراتب زهد است و پس از آن احسان و ایثار و آخرین منزل ترک ماسوی الله است .