خداوند متعال قطعه هایی از زمین را برای ذکر و یاد خود انتخاب نموده و از روی لطف و مهربانی به بندگان فراخوان دعوت داده و با راهنمایی و سخنان معصومین (علیهم السلام) آنان را به رفتن به این خانه ها تشویق نموده است. این خانه ها با این انتخاب الهی قداست پیدا می کند. مساجد خانه های خداوند در زمینند را به این خانه و ذات پاک او بندگانی را که دوست دارد به این خانه ها هدایت می نماید.
فضیلت مسجد
«فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فِیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ[نور/ ۳۶] (این چراغ پر فروغ نور خدا) در خانه هائی قرار دارد که خداوند اذن فرموده دیوارهای آن را بالا برند (تا از دستبرد شیاطین و هوسبازان در امان باشد) خانه هائی که نام خدا در آن برده شود و صبح و شام در آن تسبیح گویند.»
«ویژگیها و مشخصات این نور الهى، نور هدایت و ایمان را در لابلاى تشبیه به یک چراغ پرفروغ مشاهده کردیم، اکنون باید دید این چراغ پرنور در کجاست؟ و محل آن چگونه است؟. آیـه مـى فرماید: این چراغ پرفروغ «در خانه هایى قرار دارد که خداوند اذن فرموده دیوارهاى آن را بـالا بـرند و مرتفع سازند» تا از دستبرد دشمنان و شیاطین و هوس بازان در امان باشد. «فى بیوت اذن اللّه ان ترفع [نور/ ۳۶] و (خانه هایى که) ذکر نام خدا در آن برده مى شود. ویذکر فیها اسمه و آیات قرآن و حقایق وحى را در آن بخوانند.»
امـا ایـن که منظور از این«بیوت» (خانه ها) چیست؟ پاسخ آن از ویژگیهایى که در ذیل آیه براى آن ذکـر شـده اسـت روشـن مـى شـود، آنـجـا کـه مى گوید: «یسبح له فیها بالغدو والا صال و هر صبح وشام در آنها تسبیح او مى گویند.»
«رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیْعٌ عَن ذِکْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِیتَاء الزَّکَاةِ یَخَافُونَ یَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ[نور/ ۳۷] مـردانـى کـه نه تجارت و خرید و فروش آنها را از یاد خدا و برپاداشتن نماز و اداى زکات باز نمى دارد، آنـهـا از روزى مى ترسند که دلها و دیده ها در آن دگرگون و زیر و رو مى شود. » ایـن ویـژگـیها نشان مى دهد که این بیوت همان مراکزى است که : به فرمان پروردگار استحکام یـافـتـه و مـرکز یاد خداست و حقایق اسلام و احکام خدا از آن نشرمى یابد، و در این معنى وسیع و گسترده ، مساجد، خانه هاى انبیا و اولی، مخصوصا خانه پیامبر(صلی الله علیه و آله) و خانه على(علیه السلام) جمع است.»
نشستن در مسجد محبوبتر از نشستن در بهشت
حضرت امیرمؤ منان على(علیه السّلام) در حدیث زیبایی مى فرماید: «نشستن در مسجد براى من از نشستن در بهشت محبوب تر و بهتر است ، زیرا با نشستن در بهشت به خواسته خودم نائل شده ام ولى با نشستن در مسجد به خواست خداوند نائل مى شوم.»(رضایت خداوند در نشستن در مسجد و نشستن در بهشت مورد رضای نفس من است.) خداوند دوست دارد که بندگان به خانه او آمده و او را یاد کنند.
مساجد پناهگاه مردم
و در روایتى از امام صادق (علیه السّلام) است که، هر موقع براى حضرت امیرمؤمنان (علیه السّلام) کار مهمى پیش مى آمد به نماز خواندن پناه مى برد، سپس این آیه را تلاوت کردند: «واستعینو بالصبر و الصلاه»و نیز فرمودند: هر یک از شما که با اندوهى از اندوههاى دنیا مواجه شد وضو بگیرید و به مسجد برود و دو رکعت نماز بخوانید و ربع اندوه و شدائد خود را از خدا بخواهید آیا نشنیده اید که خداوند فرمود: «واستعینو بالصبر والصلاة»
والدین و معلمین عزیز باید فرزندان و دانش آموزان را به مسجد هدایت نموده و در این مسیر مقدس با آنها همراهی کنند؛ چرا که رفت و آمد فرزندان به مساجد و محافل قرآنی آنها را از خطرات و دامهایی که دشمنان و شیاطین برای آنان مهیا کرده اند، بیمه می نماید.
بین الطلوعین فاصله زمانی از طلوع فجر و اذان صبح تا طلوع آفتاب است که حدود یک ساعت و نیم طول می‌کشد. در روایات از این زمان به ساعتی از ساعات بهشت یاد شده و آثار و برکاتی برای آن بیان شده که انسان به این نتیجه می‌رسد که اگر می‌خواهد خوشبختی و سعادت دنیا و آخرت را داشته باشد و از بدبختی‌ها رهایی یابد می‌بایست در این ساعات بهشتی بیدار بماند؛ چرا که فرشتگان در حال تقسیم روزی هستند و اگر خواب بمانی از همه چیز باز ماندی.
زیان های مالی: اگر کسی در این ساعات بخوابدنمی‌تواند از خود دفع شر کند و خسارتی که به اصل سرمایه او می‌رسد را برطرف کند. ( خصال، جلد 2، صفحه 622 و بحارالانوار، جلد 83، صفحه 249، حدیث 11)
همچنین در آیه 39 سوره ق می‌فرماید: فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ؛ و بر آنچه مىگويند صبر كن، و پيش از برآمدن آفتاب و پيش از غروب، به ستايش پروردگارت تسبيح گوى.
تبسم بر چهره مؤمن
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیه:
اَلْبُشْرى فى وَجْهِ الْمُؤْمِنِ یُوجِبُ لِصاحِبهِ الْجَنَّةَ، وَ بُشْرى فى وَجْهِ الْمُعانِدِ یَقى صاحِبَهُ عَذابَ النّارِ.
تبسّم و شادمانى در برابر مؤمن موجب دخول در بهشت خواهد گشت، و نتیجه تبسّم در مقابل دشمنان و مخالفان سبب ایمنى از عذاب خواهد بود.
مستدرك الوسائل : ج ۱۲، ص ۲۶۲
احسان و نیكی به حیوانات
ابوهریره از رسول اكرم(صلی الله علیه و آله) روایت میكند كه فرمودند:
أن رجلاً رأی كلباً یأكل الثری من العطش فأخذ الرجل خفه فجعل یغرف له به حتی أرواه فشكرالله له فأدخله الجنة.
مردی سگی را دید كه از تشنگی خاك میخورد، كفش خود را گرفت و [از چاه] برایش آب كشید تا این كه سیراب شد، خداوند او را سپاس گفته به بهشت وارد نمود.
پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می‌فرماید:
در قیامت، فاطمه از صراط عبور کرده، وارد بهشت می‌شود و رشته‌های چادر او بر روی صراط باقی می‌ماند که یک سوی آن به دست زهرا و سوی دیگرش در عرصه قیامت است.
در این هنگام منادی پروردگار به خلائق که از اولین تا آخرین آنان بر صراط گرد آمده‌اند؛ ندا می دهد:
【یَا أَیُّهَا الْمُحِبُّونَ لِفَاطِمَةَ تَعَلَّقُوا بِأَهْدَابِ مِرْطِ فَاطِمَةَ سَیِّدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ】
ای دوست‌داران فاطمه! به رشته‌های چادر او در آویزید.
با این فرمان، جمع کثیری از آفریدگان که در شمار محبِّین حضرت زهرا سلام الله علیها هستند؛
با تمسّک به رشته‌های چادر آن حضرت، داخل بهشت می‌شوند.
منبع:
تفسير الإمام العسكري، المنسوب الى الإمام العسكري صفحه ۴۳۴
رسیدن به بهشت و سعادت ابدی، و آرامش نهایی و متنعم شدن در نعمتهای زیبای بهشتی آرزوی هر انسان مؤمن به سرای ابدی است. نعمتهای ارزشمندی که شاید در مخیله‌ی هیچ انسانی قابل تصور نباشد. نعمتهای زیبا و ارزشمندی که شاید در معرفی آنها به بندگان نوعی مشابهت با نعمتهای بهشتی لحاظ شده ولی چه بسا این مشابهت صرفاً تنها قرابت اسمی باشد، واز لحاظ کیفی و توصیفی قابل قیاس با نعمتهای دنیایی نباشد.
یکی از شبهاتی که در شبکه‌های اجتماعی مطرح شده این است که چرا خداوند متعال برای ترغیب انسان به اعمال صالح نوید نعمت ولذتهای را به انسان می‌دهد که در دنیا بهره‌مندی ازآنها جرم و گناه به حساب می‌آید؟و یا اینکه چه لذتی برای آخرت و نعمتهایش وجود دارد در حالی که در دنیا نیز ازآن نعمتها فراوان دیده می‌شود همچون شکس و شراب و …؟
نکته اول: اولین نکته‌ای که در این خصوص باید مورد توجه و عنایت فراوان قرار گیرد این است که خداوند متعال دنیا را دار امتحان قرارداده است؛ از این رو اگر درآخرت سخنی از محدودیت‌ها نمی‌شود به خاطر این است که درآنجا سخنی از امتحان و تکلیف الهی نیست. یقیناً محدودیت‌ها وممنوعیتهای جنسی از قبیل شکس، شکم بارگی، تمتعات جنسی برای دست پیدا کردن به قله‌های سعادت و کمال وهمچنین تربیت اخلاقی نفوس است که در دنیا برای انسان معین ومشخص شده است.
از امام علی(علیه السلام) درکتاب شریف نهج البلاغه نقل شده است:« حضرت امیر فرمود: « وَ إِنَّ الْیَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَل؛امروز روز عمل است و حسابی در کار نیست، و فردا روز حساب است و امکان عمل نیست»
نکته دوم: نباید تصور کرد نعمتهای بهشتی به عینه همانند نعمتهای دنیایی ست؛ تا اینکه گفته شود ما در این دنیا از لذت این چنینی سیر شده وتمایلی به آن نعمتها نداریم؛ چرا نعمت های بهشتی قابل تصور با نعمتها و امکانات دنیایی نیستند. ساکن شدن در بهشت فردوس ومکانهایی که به هیچ وجه زندگی دنیایی نمونه آن را به خود ندید ازجمله‌ی این نعمت‌هاست. خداوند متعال در توصیف نعمتهای بهشتی می‌فرماید:
«فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُونَ [سجده/17]هیچ کس نمى‌داند چه چیز از آنچه روشنى بخش دیدگان است به [پاداش] آنچه انجام مى‌‌دادند براى آنان پنهان شده است.»
نکته سوم: نباید تصور کرد تمام نعمت های بهشی نعمتهای مادی و جنسی است که در اوهام بعضی از افراد وجود دارد، چرا که در بهشت نعمتهای معنوی فراوانی وجود دارد که لذت ازآنها قابل قیاس با نعمتهای مادی و جنسی نیست نعمت همنشینی با اولیایی الهی و نعمت رسیدن به مقام قرب و رضای پروردگار عالم.«رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ؛[مائده/119] خدا از آنان خشنود است و آنان [نیز] از او خشنودند. این است رستگارى بزرگ.»
نکته چهارم: دست یابی به نعمت های و امکان دنیایی علاوه برای این که برای همه افراد میسر نمی‌شود تحصیل آن با زحمت بسیار همراه است، در حالی که لذت آنها نیز بسیار کوتاه مدت و ناچیز و غیر قابل قیاس با لذت اخروی است:« لا یَمَسُّهُمْ فیها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجینَ؛[حجر/48] نه رنجى در آنجا به آنان مى‌رسد و نه از آنجا بیرون رانده مى‌شوند» .« وَ فیها ما تَشْتَهیهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْیُنُ وَ أَنْتُمْ فیها خالِدُونَ [زخرف/71] و در آنجا آنچه دلها آن را بخواهند و دیدگان را خوش آید [هست] و شما در آن جاودانید.»
