امام رضا(علیه السلام) در پاسخ به این سوال فرموده اند:

حقّ تعالى ابتداء به تکبیر را واجب نموده زیرا در این جمله ابتداء نام «اللَّه» آمده و حقّ تعالى اراده اش تعلّق گرفته که ابتداء به نام او شود و این مقصود در ابتداء به تسبیح (سبحان اللَّه) و تحمید (الحمد للَّه) و تهلیل (لا اله الّا اللَّه) تأمین نمى شوند زیرا (اللَّه) در این کلمات مؤخّر آمده است. علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج ۱، ص ۸۲۳.. 

علاوه بر این که در معناى تکبیر، عظمت الهى به بهترین وجه تجلى نماید چراکه الله اکبر یعنى خدا برتر از همه موجودات حسى، عقلى، مُلکى و ملکوتى است، یعنى خدا برتر از آنست که کسى بتواند او را توصیف کند..از همین رو امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: همینکه تکبیر مى گویى باید همه چیز نزد تو کوچک شود جز او. بحارالانوار، ج ۸۱، ص ۲۳۰؛ عبد الرزاق گیلانى، مصباح الشریعة، عبد الرزاق گیلانى، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ ش، اول، باب ۱۳..

اما در خصوص فلسفه بالا آوردن دست ها در احادیث چنین آمده که بلند نمودن دو دست نوعى تضرّع و زارى نمودن است لذا حقّ تعالى دوست دارد که بندگان در وقتى که یادش مى کنند با حالت تضرّع و زارى باشند. علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج ۱، ص ۸۳۷..