درجنگ خيبر مسلمانان در پرتو فداكاري امير مؤمنان به پيروزي چشمگيري دست يافتند و از اين جهت امام (ع) را فاتح خيبر مي‏نامند. وقتي با گروهي از سربازان كه پشت سر وي گام بر مي‏داشتند به نزديكي دژ خيبر رسيد، پرچم اسلام را بر زمين نصب كرد. در اين هنگام دلاوران دژ همگي بيرون ريختند. حارث برادر مرحب، نعره زنان به سوي حضرت علي (ع) شتافت ، نعره‏ ي او آنچنان بود كه سربازاني كه پشت سر حضرت علي (ع) قرار داشتند بي اختيار به عقب رفتند و حارث به مانند شيري خشمگين بر حضرت علي تاخت، ولي لحظاتي نگذشت كه جسد بي جان او بر خاك افتاد.
مرگ برادر، مرحب را سخت متأثر ساخت و براي گرفتن انتقام، در حالي كه غرق در سلاح بود و زرهي فولادين برتن و كلاهي از سنگ بر سر داشت و كلاه خود را روي آن قرار داده بود به ميدان حضرت علي (ع) آمد. هر دو قهرمان شروع به رجز خواني كردند. ضربات شمشير و نيزه‏هاي دو قهرمان اسلام و يهود وحشت عجيبي در دل ناظران افكنده بود. ناگهان شمشير برنده و كوبنده‏ ي قهرمان اسلام بر فرق مرحب فرود آمد و او را به خاك افكند. دلاوران يهود كه پشت سر مرحب ايستاده بودند پا به فرار گذاشتند و گروهي كه قصد مقاومت داشتند با حضرت علي (ع) تن به تن جنگ كردند و همگي با ذلت تمام جان سپردند.
نوبت آن رسيد كه امام (ع) وارد دژ شود. بسته شدن در مانع از ورود امام و سربازان او شد، ولي امام (ع) با قدرت الهي دروازه‏ ي خيبر را از جا كند و راه را براي ورود سربازان هموار ساخت و به اين طريق آخرين لانه‏ ي فساد و كانون خطر را درهم كوبيد و مسلمانان را از شر اين عناصر پليد و خطرناك، كه پيوسته دشمني با اسلام و مسلمانان را به دل داشتند ، آسوده ساخت.

منبع:
فروغ ولايت آيت الله سبحاني ص107