و من خطبة له (ع) رُوِيَ عَنْهُ اءَنَّهُ قالَهُ عِنْدَ دَفْنِ سَيِّدَةِ النِّساءِ فَاطِمَةَع كَالْمُناجِي بِهِ رَسُولَ اللَّهِ ص عِنْدَ قَبْرِهِ: السَّلامُ عَلَيْكَ يا رَسُولَ اللَّهِ عَنِّي وَ عَنِ ابْنَتِكَ النَّازِلَةِ فِي جِوارِكَ، وَالسَّرِيعَةِ اللَّحاقِ بِكَ، قَلَّ يا رَسُولَ اللَّهِ عَنْ صَفِيَّتِكَ صَبْرِي، وَرَقَّ عَنْها تَجَلُّدِي، إِلا اءَنَّ لِي فِي التَّاءَسِّي بِعَظِيمِ فُرْقَتِكَ، وَ فادِحِ مُصِيبَتِكَ مَوْضِعَ تَعَزِّ، فَلَقَدْ وَسَّدْتُكَ فِي مَلْحُودَةِ قَبْرِكَ، وَفاضَتْ بَيْنَ نَحْرِي وَ صَدْرِي نَفْسُكَ.
إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَيْهِ راجِعُونَ، فَلَقَدِ اسْتُرْجِعَتِ الْوَدِيعَةُ، وَ اءُخِذَتِ الرَّهِينَةُ. اءَمَّا حُزْنِي فَسَرْمَدٌ، وَ اءَمَّا لَيْلِي فَمُسَهَّدٌ إِلَى اءَنْ يَخْتارَ اللَّهُ لِي دارَكَ الَّتِي اءَنْتَ بِها مُقِيمٌ، وَ سَتُنَبِّئُكَ ابْنَتُكَ بِتَضافُرِ اءُمَّتِكَ عَلَى هَضْمِها، فَاءَحْفِها السُّؤ الَ، وَاسْتَخْبِرْها الْحالَ؛ هذا وَ لَمْ يَطُلِ الْعَهْدُ، وَ لَمْ يَخْلُ مِنْكَ الذِّكْرُ.
وَالسَّلامُ عَلَيْكُمَا سَلامَ مُوَدِّعٍ لا قالٍ وَ لا سَئِمٍ، فَإ نْ اءَنْصَرِفْ فَلا عَنْ مَلالَةٍ، وَ إِنْ اءُقِمْ فَلا عَنْ سُوءِ ظَنِّ بِما وَعَدَ اللَّهُ الصَّابِرِينَ.
امام علی علیهالسلام هنگام دفن حضرت فاطمه زهرا سلامالله علیها چنین با پیامبر اکرم صلیالله علیه و آله درد دل کردند: سلام بر تو اى رسول خدا(ص)، سلامى از طرف من و دخترت كه هم اكنون در جوارت فرود آمده و شتابان به شما رسيده است.
اى پيامبر خدا، صبر و بردبارى من با از دست دادن فاطمه(ع) كم شده، و توان خويشتندارى ندارم اما براى من كه سختى جدايى تو را ديده، و سنگينى مصيبت تو را كشيدم، شكيبايى ممكن است، اين من بودم كه با دست خود تو را در ميان قبر نهادم، و هنگام رحلت جان گرامى تو ميان سينه و گردنم پرواز كرد.
همه ما از خداييم و به خدا باز مى گرديم. پس امانتى كه به من سپرده بودى برگردانده شد، و به صاحبش رسيد.
از اين پس اندوه من جاودانه، و شبهايم، شب زنده دارى است، تا آن روز كه خدا خانه زندگى تو را براى من برگزيند.
به زودى دخترت تو را آگاه خواهد ساخت كه امت تو چگونه در ستمكارى بر او اجتماع كردند، از فاطمه(ع) بپرس، و احوال اندوهناك ما را از او خبر گير، كه هنوز روزگارى سپرى نشده، و ياد تو فراموش نگشته است.
سلام من به هر دوى شما، سلام وداع كننده اى كه از روى خشنودى يا خسته دلى سلامى نمى كند، اگر از خدمت تو باز مى گردم از روى خستگى نيست، و اگر در كنار قبرت مى نشينم از بدگمانى بدانچه خدا صابران را وعده داده نمى باشد.
منبع:
نهج البلاغه -محمد دشتی خطبه 202
، امام صادق (ع) فرمودند:
فَزَکاةُ العَینِ انَّظَرُ بِالعِبَرِ وَالغَضُّ عَنِ الشَّهَواتِ وَ ما یضاهیها
زکات چشم به دیده عبرت نگریستن و چشم پوشی از شهوات و مانند آن است.
منبع:
(مصباح الشریعه، باب 21)
حضرت صادق (علیه السلام) (از طریق پدرانش و ایشان نیز از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)) روایت شده است که فرمود: «أوحَى
اللّهُ اِلى بَعْضِ اَنْبِیائِهِ فى بَعْضِ وَحْیِهِ: وَ عِزَّتى وَ جَلالى لأَقْطَعَنَّ أمَلَ کُلِّ آمِل، أَمَلَ غَیْرى بِالْیَأْسِ وَ لأَکْسُوَنَّهُ ثَوْبَ الْمَذِلَّةِ فى النّاسِ وَ
لأَبْعِدَنَّهُ مِنْ فَرَجى وَ فَضْلى، أَیُأَمِّلُ عَبْدى فى الشَّدائِدَ غَیْرى، وَالشَّدائِدُ بِیَدى وَ یَرْجُو سِوایَ وَ أَنَا الْغَنىُّ الْجَوادُ بِیَدِى مَفاتیحُ الأبْوابِ وَ هِىَ
مُغْلَقَةٌ وَ بابِى مَفْتوُحٌ لِمَنْ دَعانِى؟
خداوند به یکى از پیامبرانش این چنین وحى فرمود: به عزّت و جلالم سوگند، هر کس به غیر من امید داشته باشد ناامیدش خواهم کرد و در میان
مردم جامه ذلّت و خوارى بر او خواهم پوشاند و او را از فضل و گشایش خود دور خواهم داشت. آیا در حالى که گرفتاری ها به دست من گشوده مى
شود، بنده من به دیگرى امید بسته است و وقتى من، بى نیاز و بخشاینده ام و کلید درهاى بسته تنها در دست من است و آن را در برابر درخواست
کننده مىگشایم، چگونه بنده ام دست نیاز به سوى غیر من دراز مىکند و به او امیدوار است؟
منبع:
«عدة الدّاعى»
(به نقل از تفسیر المیزان، ذیل آیه 186 سوره بقره.)
پرستار؛ فرشته رحمت
پرستاران، درد آشنايان همه بيماران و از کار افتادگان هستند، مونس لحظه هاى درد و رنج انسانهايى هستند که نياز به مونس و پرستار دارند.(25/3/1384).
پرستاران عزيز حقيقتاً فرشتگان رحمت براى همه افراد بيمار و بيماردار جامعه محسوب میشوند.(3/4/1383)
پرستار فرشته رحمت براى بيمار است. آنوقت که بيمار از همه جا دستش کوتاه است، در آن ساعاتى که حتى همسر، فرزندان و پدر و مادر بيمار هم بالاى سرش نيستند، چشم اميدش بعد از خدا به پرستار است و اين پرستار است که مثل ملائکه آسمانى، مثل فرشتگان رحمت، به دردها، مشکلات و نيازهاى جسمى و عاطفى او پاسخ میدهد، اينها خيلى مهم است، اينها پيش خداى متعال فراموش نمیشود. البته ممکن است هيچ چشمى هم اين زحمت شما را نبيند. خيلى از زحماتى که شما میکشيد و رنجهايى که میبريد، کسى آنها را نمیبيند. گاهى يک لبخند شما به بيمار دل افسرده، به او جان دوباره میدهد. چه کسى اين لبخند را میبيند؟(3/4/1383)
پرستارى؛ سختترين مشاغل
پرستار، انسان مهربانى است که با رفتار و اخلاق و خدمات خود، سلامت بيمار را به او هديه مىکند. اگر طبيب، درمان خود را به انجام رساند، اما خدمات پرستارى نباشد، تأمين سلامت بيمار دشوار است. هر کس که از خدمات پرستاران مهربان برخوردار شده باشد، مىفهمد و میداند که نقش پرستاران در هديهکردن سلامت به بيماران، چقدر مؤثر است. اين موجود بشرى که کار فرشتهگون انجام میدهد، با سختيهاى زيادى روبهرو است؛ بيمارهاى گوناگون، اخلاق تند و به ستوه آمده بيمار در بستر و روى تخت بيمارى، مشکلات ناشى از وضع بيمار، بيماريهاى سخت و احياناً واگير، فضاى گرفته بيمارستان، همه اينها چيزهايى است که اين حرفه را با همه شرافت و قداستش، در شمار يکى از سختترين مشاغل قرار میدهد.(3/5/1380)
در روايت هست که کسى که بر سر بيمار میرود، مثل کسى است که در رحمت الهى غوطهور میشود. ممکن است بعضى تعجب کنند که مگر بر سر بيمار رفتن چه خصوصيتى دارد. خود شما که نياز بيمار و تأثير کار خودتان را میدانيد، میفهميد که چرا چنين پاداش بزرگى براى بيماردار و پرستار گذاشته شده است، چون تأثير آن تأثير غيرقابل محاسبه و برتر از محاسبات معمولى است.
روحيه دادن به مريض گاهى از دادن داروى او بسيار حياتبخشتر و مؤثرتر است، اين روحيه را شما میدهيد. در دعاها میخوانيم: “اللهم انى اسألک موجبات رحمتک “؛ رحمت الهى را که بىمحاسبه و بىجهت به کسى نمیدهند، بايد التماس کرد پيش خدا تا موجبات رحمت را به ما بدهد، يعنى آن کارى را انجام بدهيم که موجب رحمت میشود تا بعد خدا رحمت خودش را بفرستد. اين کار، برترين موجبات رحمت است، که خيلى مغتنم و خيلى باارزش است.(3/4/1383)
رسول الله صلي الله عليه و آله: ما مِن امرَأةٍ رَفَعَت مِن بَيتِ زَوجِها شَيئا مِن مَوضِعٍ إلى
مَوضِعٍ تُريدُ بِهِ صَلاحا إلاّ نَظَرَ اللّه ُ إلَيها و مَن نَظَرَ اللّه ُ إلَيهِ لَم يُعَذِّبه.
پيامبر اکرم حضرت محمد مصطفی صلي الله عليه و آله فرمودند: هر زنى كه در خانه شوهر خود به
قصد سامان دادن كارهاى خانه چيزى را جابه جا كند خداوند به او نظر مىكند و هر كه خداوند به او نظر
كند عذابش نمىدهد.
منبع:
«بحارالانوار، ج103، صفحه 253»