هیچ کس به من نگفت:

که غیبت شما، به معنای نبودن نیست، بلکه به معنای ندیدن هم نیست، چرا که تو روی فرش مجالس ما، قدم می گذاری، در بین مائی، ما را می بینی و می شناسی، ما هم تو را می بینیم، ولی نمی شناسیم. مگر نه این است که شما را تشبیه کرده اند به یوسف علیه السلام که برادران را دید و شناخت، ولی برادران، او را با اینکه دیدند نشناختند.(1)

مگر نه این است که در دعای ندبه می خوانیم، ای غایبی که غایب از ما نیستی؛ فدایت شوم، ای دور از مایی که از ما دور نیستی.(2)

مگر نه این است که وقتی می آیی، خلایق انگشت به دهان می مانند که ما این آقا را نه یکبار، بلکه بارها دیده ایم،(3) پس تو اینجایی در بین ما، ولی غایبی، یعنی ناشناخته ای، نشناختن هم گناه ماست. مشكل تو نيست. تو براى من غايبى كه نمى شناسمت. اى كاش در نوجوانى به من گفته بودند كه با شناخت تو غيبت حداقل براى خودم تمام شدنى است.
اى كاش بودنت را هر لحظه با تمام وجودم حس مى كردم.

1- بحارالانوار، ج5، ص154.
2- مفاتیح الجنان _ دعای ندبه: بنفسی انت من مغیب لم یخل منا بنفسی انت من نازح ما نزح عنا.
3- حسین گنجی، ارتباط معنوی با حضرت مهدی علیه السلام ، ص36