?این نامه در اوایل دوران غیبت کبری برای شیخ ابوعبدلله محمدبن‌نعمان‌مفید رحمة‌الله که از بزرگترین فقهای تاریخ شیعه به شمار می‌رود،شرف صدور یافته است.جالب توجه است که آن حضرت در این نامه همان‌مقدار از غیبت(یعنی ٩٠ سال تا زمان شیخ مفید رحمة‌الله)را تاخیر نام نهاده‌اند و برای بیدار شدن مردم از غفلت،نکات تکان‌دهنده‌ای را تذکر داده‌اند.از آن‌جا که نامه‌ی مزبور طولانی است،به بخشی از آن اشاره می‌گردد:

⬅️…اگر شیعیان ما_که خداوند متعال ایشان را به اطاعت خویش موفق بدارد_با دل‌های متحد و یک‌پارچه بر وفا به عهد و پیمان خویش اجتماع می‌کردند،ملاقات ما از آن‌ها به تاخیر نمی‌افتاد و سعادت دیدار و مشاهده‌ی با معرفت برای آن‌ها حاصل می‌شد و زودتر از این به دیدار ما نایل می‌شدند.آن چیزی که ما را از آنان دور کرده(و باعث طولانی شدن غیبت شده)است گناهان و خطاهایی است که مرتکب می‌شوند و ما چنین انتظاری از آنان نداشتیم…

⬅️در این بخش نامه،دو نکته‌ی مهم جلب توجه دارد:

?١-ناهم‌دلی در وفاداری نسبت به فرمان‌برداری از امام زمان علیه‌السلام

?٢-مرتکب گناه شدن شیعیان

?تذکر بسیار مهم این که در رٵس همه‌ی گناهان،گناه عدم انجام وظیفه نسبت به آستان مقدس امام عصر علیه‌السلام است.

?این نامه در اواخر سال ۴١٢ هجری صادر شده و هم‌اکنون بیش از هزار سال از صدور آن می‌گذرد.
❓❓به راستی،کدامین اجتماع و کدام اتحاد برای وفا به عهدی که شیعه با پیشوای خویش بسته است صورت گرفته است؟
استاد هراتیان