موضوع:تبیین اباعبدالله و ثارالله در یک نگاه
                        تدوین:گروه دانش پژوهان مدرسه علمیه کوثر(س)

کنیه امام حسین(ع):

در فرهنگ عرب برای عنوان و معرفی افراد،سه کلمه به کار برده می شود؛اول اسم،دوم لقب و سوم کنیه.
نام افراد همان کلمه ای است که موقع ولادت برای معرفی آنان گذارده می شود و لقب افراد برای معرفی شخصیت و اوصاف آنان به کار برده می شود و کنیه افراد عبارت است از کلمه ای که با لفظ ابن و اب آغاز شده باشد تا موجب تعظیم و بزرگداشت صاحب آن بگردد.
کنیه از کلمه کنایه است و کنایه عبارت است از این که کلمه ای گفته شود و به واسطه ی آن استدلال و راهنمایی شود به آن چه از او کنایه شده؛حضرت حسین (ع) تنها یک کنیه دارد و آن کلمه ی اباعبدالله است،اما لقب های آن حضرت بسیار است،مشهورترین آن ها لقب زکی است.
در اینجا این سؤال مطرح می شودکه چرا به حضرت حسین (ع)،ابا عبدالله می گویند؟آیا از آن جهت است که آن حضرت دارای فرزندی بوده است به نام (عبدالله)یا از جهت دیگری می باشد؟
جواب:درست است که حضرت حسین (ع)فرزندی به نام عبدالله داشته است،ولی نمی شود گفت که آن حضرت را منحصراٌ به این جهت اباعبدالله گفته اند زیرا که او را قبل از ولادت این فرزند به کنیه ابا عبدالله یاد کردند.علاوه بر این ،در میان عرب رسم است که شخصی را به خاطر داشتن فضیلتی به همان فضیلت کنیه می دهند؛و چون حضرت حسین (ع)در عبودیت خداوند به پایه کمال نائل بودند او را اباعبدالله کنیه دادند.

کلمه اباعبدالله در لسان وحی:

شیخ صدوق از حسین بن علی (ع) روایت کرده است که فرمودند:خدمت رسول خدا(ص)وارد شدم و ابی بی کعب نیز در خدمت آن حضرت بود،رسول خدا(ص)به من فرمودند:مرحبا به تو ابا عبدالله ،ای زینت آسمان ها و زمین ها.پس ابی بن کعب گفت:ای رسول خدا!چگونه کسی به غیر از تو می تواند زینت آسمان ها و زمین باشد؟!

رسول خدا(ص)فرمودند:ای ابی!سوگند به آن خدایی که مرا به نبوت مبعوث نمود همانا که حسین بن علی (ع)در آسمان ها بزرگتر است از آن مقامی که در زمین دارد،همانا که از جانب راست عرش خداوند نوشته شده است که حسین (ع)چراغ هدایت و کشتی نجات است.

ثار به چه معناست؟

یکی از کلمات زیارت عاشورا که همواره مورد گفتگو قرار گرفته واژه “ثار"است؛درباره این کلمه معانی و تفسیرهای گوناگونی ذکر شده است که اکنون به برخی ازآن ها به طور مختصر اشاره می شود:
1-ثار به معنای خون:عده ای گفته اند،ثار به معنای خون است؛و این معنا در میان بسیاری از مردم که خواننده زیارت عاشورا هستند رایج است وتا حدودی هم به شأن و مقام حضرت حسین(ع) سازگار و مناسب است.
اولاٌ:اگر شناخت و توحید خدا در آیین و دین خدا تجلی داشته باشد و اگر بتوان دین خدا را به صورت پیکر و بدنی فرض نمود معلوم است که خون این پیکر آن کسی خواهد بود که مانند خونی که در بدن می گردد و موجب زندگی و بقاء آن می شود،موجب حیات و بقاء دین خدا شده است و این شخص یقیناٌ حضرت حسین (ع) می تواند باشد ،زیرا شهادت امام حسین (ع)باعث بقاء دین خدا و محو نقشه های دشمنان  دین گردید.
ثانیاٌ:نسبت دادن خون به خدا به خاطر احترام به این خون است که امام حسین (ع) باشد.
2-ثار به معنای خون طلب شده:برای این معنا در اینجا دو تفسیر ذکر می شود:
اول:در اینجا مقصود خون طلب شده خداست،یعنی خون خدا که ریخته شده است و انتقام و دیه و قصاص آن باز پس گرفته نشده است و باید طلب و خونخواهی شود،که طالب و خونخواهش خداست.
دوم:خون طلب شده اگر به خدا اضافه شده است برای این است که گفته شده شود:ولی حقیقی و صاحب مخصوص این خون خداوند متعال است،زیرا خون هایی که ریخته می شود دارای ولی و صاحب است،که اگر ولی و صاحب هم نداشته باشد،حاکم شرع به عنوان ولی دم و صاحب خون می تواند و باید خون خواهی کند،اما از آنجایی که حضرت اباعبدالله (ع) بالاترین جانبازی و از خود گذشتگی را در راه خدا انجام داده است ولی دم و صاحب خون او به طور کامل فقط ذات احدیت است.

               (پیام عاشورا،شیخ علی صحت-اسرارعاشقان در مقامات عارفان،مرتضی زاهدی)