?امام محمد باقر علیه‌السلام:
وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ الْغَارِمِينَ وَ الْأَيْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ كَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِی الْأَشْيَاءِ

❗️ای جابر؛
◽️شيعيان ما شناخته نمى‏شدند، مگر به
◽️تواضع، خشوع (فروتنى در عبادت)،
◽️اداى امانت،
◽️بسيارى ذكر خدا،
◽️روزه گرفتن،
◽️نماز به پا داشتن،
◽️نيكى به والدين و
◽️رسيدگى به همسايگانى كه فقير و نيازمندند.
◽️همچنين رسيدگى به قرض داران و يتيمان،
◽️راستى در گفتار،
◽️تلاوت قرآن و بازداشتن زبان، از اين كه، جز نيكى مردم را نگويند،
◽️[نيز] شيعيان ما [همواره‏] در بين اقوام خويش امين بودند.

? بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۹۷، ص ۱۹۴، ح ۱۱