امیرالمومنین امام علی علیه السلام، محمد بن ابی بکر را والی مصر کرد و به او نامه ای نوشت و دستور داد برای مردم بخواند و به انچه سفارش کرده عمل کند. در بخشی از این نامه آمده است:

ای بندگان خدا از مرگ و نزدیکی و گرفتاری آن و دشواری‌هایش بر حذر باشید و برای آن آماده شوید؛ زیرا که مرگ وضع ناگهانی مهمی، پیش می آورد، خیری که هرگز شری همراه ندارد و یا شری که هرگز خیری همراه ندارد. چه کسی به بهشت نزدیکتر از عامل برای آن است؟ و چه کسی به دوزخ نزدیکتر از عامل برای آن است؟ 

هیچ کسی از مردم نیست که روحش از جسد خارج شود مگر اینکه می‌داند به کدام یک از دو منزل می‌رسد. به بهشت یا دوزخ؟ دشمن خداست یا دوست خدا؟ 

پس اگر دوست خداست، درهای بهشت برای او گشوده شود و راههایش برای او هموار گردد و ببیند آنچه خدا در بهشت برای او آماده کرده است ؛ و از هر دلهره و نگرانی آسوده شود و هر بار گرانی از دوشش برداشته شود؛ و اگر دشمن خداست، درهای دوزخ به روی او باز شود و راههایش بر وی هموار گردد و بنگرد به آنچه خدا برایش در آن آماده کرده است. 

متن حدیث: 

واحذروا عباد الله الموت و قربه و کربه و سکراته، و أعدوا له عدته، فانه یفاجئکم بأمر عظیم: 

بخیر لا یکون معه شر ابداً، أو بشر لا یکون معه خیر أبداً. فمن أقرب الی الجنه من عاملها؟ و من أقرب الی النار من عاملها؟ انه لیس أحد من الناس تفارق روحه جسده حتی یعلم الی أی المنزلتین یصل (یصیر)، الی الجنة أم الی النار؟ أعدو هم لله ام هو ولی له؟ فان کان و لیا لله فتحت له أبواب الجنة و شرعت له طرقها، ورای ما أعد الله له فیها، ففرغ من کل شغل ووضع عنه کل ثقل، و ان کان عدوالله فتحت له أبواب النار و شرعت له طرقها، و نظر الی ما أعد الله له فیها. …

«امالی شیخ مفید، مجلس سی و یکم، ص۳۲۱»