باعرض سلام و ادب و احترام ، مطلبي جالب و عالي رو ديدم كه تقديم ميكنم :
یک مرد ۹۳ ساله در ایتالیا بعد از اینکه از بیمارستان مرخص می شود، به او گفته شد که هزینه یک روز ونتیلاتور (دستگاه اكسيژن رسان به بيمار ) بیمارستان را بپردازد. پیرمرد به گریه افتاد. پزشکان به او دلداری دارند تا بخاطر صورتحساب بیمارستان گریه نکند. ولی آنچه پیرمرد در جواب گفت، همه پزشکان را گریه انداخت.
پیرمرد گفت: “من به خاطر پولی که باید بپردازم گریه نمی کنم. تمام پول را خواهم پرداخت.” گریه من بخاطر آن است که 93 سال هوای خدا را مجانی تنفس کردم، و هرگز پولی نپرداختم. در حالیکه برای استفاده از دستگاه ونتیلاتور در بیمارستان به مدت یک روز باید اینهمه بپردازم. آیا می دانید چقدر به خدا مدیون هستم؟ من قبلاً خدا را شکر نمی کردم “
اما سخنان آن پیر مرد ارزش تأمل دارد. از این باب که هوا را بدون درد و بیماری آزادانه تنفس می کنیم و هیچ کس این مسئله را جدی نمی گیرد . فقط وقتی وارد بیمارستان می شویم می فهمیم که تنفس چه نعمتی بوده چرا که تنفس اکسیژن با دستگاه تهویه هزینه ای بس گزاف و نیز همراه با درد و مشقت دارد!!
متن فوق آدمی را به یاد گلستان سعدی می اندازد که فرموده:
منّت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت ،
هر نفسی که فرو می رود ممدّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات، پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب.
??????????????
عزیزان قدر آن آن لحظات زندگانی را بدانیم و همواره به یاد خالق باری تعالی باشیم که همه این مصائب و ابتلائات از فراموشی نام و یاد و نقش و جایگاه اوست که همانندی ندارد .
ولم یکن کفواً احد …