سوره ابراهيم/ آيه 36: «رَب إِنهُنَّ أَضلَلْنَ كَثِيراً مِّنَ النَّاسِ فَمَن تَبِعَنى فَإِنَّهُ مِنى وَ مَنْ عَصانى فَإِنَّك غَفُورٌ رَّحِيمٌ»

در آيه فوق خوانديم كه ابراهيم مى گويد: خداوندا كسانى كه از من تبعيت كنند از من هستند. آيا پيروان ابراهيم تنها همان ها بودند كه در عصر او يا اعصار بعد در كيش و مذهب او بوده اند و يا همه موحدان و خداپرستان جهان را - به حكم اينكه ابراهيم سمبل توحيد و بت شكنى بود - شامل مى شود؟!

از آيات قرآن - آنجا كه آئين اسلام را ملت و آئين ابراهيم معرفى مى كند به خوبى استفاده مى شود كه دعاى ابراهيم همه موحدان و مبارزان راه توحيد را شامل مى گردد.
در رواياتى كه از ائمه اهل بيت (عليهم السلام ) نيز به ما رسيده اين تفسير تاييد شده است. از جمله در روايتى از امام باقر (عليه السلام) مى خوانيم : «من احبنا فهو منا اهل البيت قلت جعلت فداك:منكم ؟! قال منا و الله،اما سمعت قول ابراهيم من تبعنى فانه منى»؛ هر كس ما را دوست دارد (و به سيره ما عمل كند) از ما اهل بيت است. راوى سؤ ال مى كند: فدايت شوم براستى از شما؟ فرمود: به خدا سوگند از ما است، آيا گفتار ابراهيم را نشنيده اى كه مى گويد «من تبعنى فانه منى» هر كس از من پيروى كند او از من است).
اين حديث نشان مى دهد كه تبعيت از مكتب و پيوند برنامه ها سبب ورود به خانواده از نظر معنوى مى شود.

در حديث ديگرى از امام امير المؤمنين على (عليه السلام ) مى خوانيم كه فرمود: «نحن آل ابراهيم افترغبون عن ملة ابراهيم و قد قال الله تعالى فمن تبعنى فانه منى»؛ ما از خاندان ابراهيم هستيم آيا از ملت و آئين ابراهيم رو مى گردانيد در حالى كه خداوند (از قول ابراهيم چنين نقل مى كند) هر كس از من پيروى كند او از من است.

منبع:

تفسير نمونه ج10 ص368