در چندين سال قبل در مشهد مقدس که وارد شده بودم؛ براي ديدنشان به منزل ايشان رفتم؛ ديدم در اتاق روي تشکي نشسته اند (به علت کسالت قلب، طبيب دستور داده بود روي زمين ننشينند)» ايشان از روي تشک برخاستند و مرا به نشستن روي آن تعارف کردند؛ من از نشستن خودداري کردم؛ و با ايشان هر دو مدتي ايستاده بوديم؛ تا بالاخره فرمودند! بنشينيد، تا من جمله اي را عرض کنم!
من ادب نموده و اطاعت کردم و ايشان نيز روي زمين نشستند، و بعد فرمودند: جمله اي را که مي خواستم عرض کنم اين است که: آن جا نرمتر است!»

منبع:
مهر تابان، بخش نخست، ص 50 ـ 51.