(دروازبان )

گفتم : در گروه خودتان چه کاره ای

گفت : دروازبان دلم

گفتم : این هم شد کار ؟ برو تو خط حمله

گفت : فکرم از دروازه مطوئن نیست . دلم یک دروازه است . اگر کنترل نکنم ، می بینی پی در پی گل می خورم .

گفتم : مثلا چه گلی ؟

گفت : گل گناه ، گل هوس ، گل غرور ، گل دوستیهای حساب نشده ، گل غفلت از آینده و آخرت !

گفتم : چطور است جمع شویم و با  « تیم ابلیس » مسابقه دهیم ؟

گفت : به شرط این که خودم دروازه بان باشم ، چون می دانم که از چه زاویه ای « توپ گناه » را به طرف دروازه دلها شوت می کنند.

گفتم : قبول . ولی از کجا این تجربه را کسب کرده ای ؟

گفت : زاویه حمله ی ابلیس « غفلت » است و « غرور» وقتی چراغ « یاد» خاموش می شود ، غرور به دشمن « گرا» می دهد ، آن گاه گل گناه دروازه دل را می گشاید .

شیطان حریف قدری است ، نمی شود آن را دست کم گرفت .

گفتم : پس تو « خط دفاع » را بیشتر دوست داری !

گفت : آدم اگر نتواند دفاع خوبی داشته باشد ، مهاجم خوبی هم نمی شود .

گفتم : دیگر کدام زاویه را باید مراقب بود ؟

گفت :

خواهی نخوری ز تیم ابلیس شکست

باید به دفاع از دل و دیده نشست

چون شوت شود بسوی دل توپ گناه

دروازه دل به روی آن باید بست

گفتم : دروازبانی هم عجب لذتی دارد !

گفت : به شرط آن که گل نخوری و حمله شیطان را دفع کنی .

 جهاد با نفس به همین جهت بالاترین مبارزه هاست .