گورستان بزرگ پایتخت که 40 سال از عمرش می گذرد روزانه 130 میت را در خود جای می دهد. در این میان قبرکن ها، غسال ها، مداح ها، نیروهای خدماتی و حتی نگهبانان سرباز هم با هر یک فراخور مسئولیت خود با اموات سرو کار دارند ولی غسالها بیشتر از همه سرو کارشان با میت ها است و شاید نشستن پای خاطرات آنها خالی از لطف نباشد.

دهان پر از “کرم” پیرزن

یکی از غسال ها به نام موسوی می گوید: مدت های زیادی در بخش غسالخانه مسئول تحویل جنازه بودم. اینجا بعضی ها مسئول کشیک شب هستند تا جنازه هایی را که شب توی منزل فوت می کنند و جوازشون توسط دکتر صادر شده و شبانه به بهشت زهرا (س) حمل میشود را تحویل بگیرند.

یک شب یک خانم سالمندی را آوردند که تحویل گرفتیم، فردا صبح که می خواستیم برای شستشو بفرستیم خانم های غسال گفتند که از گوشه دهان این بنده خدا کرم های ریز زنده در حرکت بود، خیلی چندش‌آور بود، از روی کنجکاوی ماجرا را برای یکی از بستگانش که کمی آرام تر بود و آدم با تجربه و دنیا دیده ای به نظر می رسید، تعریف کردم و اون بنده خدا بعد از چند بار استغفار گفت: این خانم مرحومه از بستگان ماست و یک ایراد بزرگ داشت که آدم بسیار بد دهنی بود و دائم به این و آن حرف رکیک و ناسزا می گفت و هیچ کس از زخم زبان اون در امان نبود و حتما دلیلش همین می تواند باشد. از تعجب هاج و واج مانده بودم. آرام از پیرمرد عذرخواهی کردم و به داخل برگشتم.

مرده ای که بوی گلاب می داد

یک بار پیرمردی را آوردند که اصلا به مرده شبیه نبود، چهره روشن و بسیار تمیز و معطری داشت. وقتی پتو را کنار زدم بوی گلاب می داد.

آنقدر تمیز و معطر بود که من از مسئول غسالخانه تقاضا کردم خودم شخصا این پیرمرد را بشورم و غسل بدهم، همه بوی گلاب را موقع شستشو و وقتی که آب روی تن این پیرمرد می ریختم حس می کردند. وقتی که کار غسل و کفن تمام شد بی اختیار در نماز و تشییع این پیرمرد شرکت کردم، بیرون برای تشییع و خاکسپاری اش صحرای محشری به پا بود. از بین ناله های فرزندانش شنیدم که گویا این پیرمرد هر روزش را با قرائت زیارت عاشورا شروع می کرد. از بستگانش دقیق‌تر پرسیدم، گویی این پیرمرد به این موضوع شهره بود، آدمی که هر روزش با زیارت عاشورا شروع می شد…

جنازه‌ای که سر و صدا می کرد

عبدالحسین رضایی یکی از نیروهای بهشت زهرا می گوید: سال ها راننده آمبولانس بودم. یک روز رفته بودم سطح شهر که جنازه ای را به بهشت زهرا(س) منتقل کنم. خیلی برای تشییع معطلم کردند و ما را این طرف و آن طرف بردند. چندین بار جنازه را از توی ماشین درآوردند و تشییع کردند و دوباره گذاشتن توی ماشین. نزدیک ظهر بود که رضایت دادند جنازه را به بهشت زهرا(س) منتقل کنیم.

در مسیر اتوبان صالح آباد داشتم رانندگی می کردم. حواسم به جلو بود که یکباره شنیدم از کابین عقب با مشت محکم می کوبند به شیشه پشت سرم. خودم نفهمیدم چطور و با ترس و عدم تعادل توقف کردم. وقتی ماشین ایستاد شنیدم یکی فریاد می زنه باز کن! باز کن! اول تصمیم گرفتم فرار کنم ولی بعد از چند ثانیه خودم را جمع و جور کردم و دستگیره را برداشتم و با وحشت آرام آرام رفتم به سمت کابین عقب و با فاصله و ترس زیاد درب عقب ماشین را باز کردم.

دیدم جنازه سر جای خودش آرام و راحت خوابیده. یکباره جوانی لاغر اندام که از ترس رنگش پریده بود چالاک پرید پائین! پابه فرار گذاشت. به سمت بیابان فقط می دوید، انگار در مسابقه دو سرعت شرکت کرده بود. کمی که رفت ایستاد! برگشت به پشت سرش نگاه کرد. با اینکه خیلی دور شده بود، آهسته و با شرمندگی برگشت. در حالی که به شدت عصبانی بودم ولی خنده ام هم گرفته بود. گفتم: آخه تو این عقب چیکار می کردی؟ نگفتی من سکته می کنم؟ مگه نمی دونی سوار شدن عقب ماشین حمل جنازه ممنوعه؟ می خوای منو از نون خوردن بندازی؟ خلاصه اینکه گویا این جوان توی یکی از آن دفعه ها که جنازه را برای تشییع پیاده کرده بودن یواشکی پریده بود بالا و من متوجه نشده بودم. برای اینکه تنبیه بشه گفت: حالا تا بهشت زهرا(س) پیاده بیا تا حالت جا بیاد…!

امام خمینی(رحمة الله علیه):

امروز ملت ما مقابل با قدرت شیطانی بزرگ که در طول سیصد سال این اجانب بر ما ملت ها، بر ملتهای مسلمین، بر ملت های شرق، حکومت های غیر مشروع کرده اند ودر طول پنجاه سال هم در حکومت این رضا خان و محمد رضا به این ملت با دست آنها ظلم وخیانت کردند. و جنایات آنها اخیرا بالا گرفت. واین جنایت به پشتیببانی از ابر قدرت ها، خصوصا آمریکا بود. به طوری که تحمل، دیگر از این ملت ما برداشته شد. و به اتکا به خدای کریم و اسلام، با وحدت کلمه نهضت کردند و نظام شاهنشاهی را که یک نظام پوسیدۀ غیر قانونی بود به هم زدند، و جمهوری اسلامی را در اینجا برقرار کردند. و در این حال که ما مشغول هستیم برای سازندگی خرابی هایی که در طول این تسلط وحشت انگیز اجانب برما و تفاله های آنها که در این کشور ما حکومت میکردند، امروز مواجه شدیم با آمریکا.

1358/9/1

استکبار جهانی و شیطان بزرگ از دیدگاه امام خمینی(ره)/ص 72

امام خمینی( رحمت الله علیه) : 

آمریکا به تصور اینکه ملی گرا ها و منافقین و دیگر وابستگان چپ و راست او، به زودی پاشنه سیاست انقلاب و حاکمیت نظام و اداره کشور را، به نفع او به حرکت در می آورند، چند روزی سیاست خوف و رجاء پیش گرفت و به طرح واجرای کودتا و اعمال سیاست فشار و ترویج چهره های وابسته به خود و نیز ترور شخصیت های انقلاب و انقلابیون واقعی کشور پرداخت که خداوند، مجددا بر ما منت نهاد و در صحنه حماسی تسخیر لانه جاسوسان، مردم ایران، برائت مجدد خویش را از آمریکا و اذناب آن اعلام نمودند. ( صحیفه نور/ ج20/ ص117)

آمریکا شیطان بزرگ/ ص119

(محمد بن حسن بن میمون) میگوید:« نامه ای به امام حسن عسگری( علیه السلام) نوشتم و از فقر وتنگدستی شکوه کردم، ولی بعدا پیش خود گفتم:

مگر امام صادق( علیه السلام) نفرموده که:« فقر با ما بهتر از توانگری با دیگران است، و کشته شدن با ما بهتر از زنده ماندن با دشمنان ماست.»

امام در پاسخ نوشت:

هر گاه گناهان دوستان ما زیاد شود، خداوند آنها را به فقر گرفتار میکند و گاهی از بسیاری از گناهان آنان در میگذرد. همچنان که پیش خود گفته ای، فقر با ما بهتر از توانگری با دیگران است. ما برای کسانی که به ما پناهنده شوند، پناه گاهیم و برای کسانی که از ما هدایت بجویند، نوریم. ما نگهدار کسانی هستیم که(برای نجات از گمراهی) به ما متوسل می شوند. هر کس ما را دوست بدارد در رتبهُ بلند( تقرّب به خدا) با ماست و کسی که پیرو راه ما نباشد، به سوی آتش خواهد رفت.

سیرهُ پیشوایان/ ص 662

«نفس‌های خردلی» یکی از هزاران روایت ناگفته از جنگ تحمیلی است. این اثر خاطرات مردی را روایت می‌کند که تنها با ۱۰درصد از ریه‌هایش به زندگی ادامه می‌دهد.

در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانیم:

صدای تلفن همراه آقای جلالی بلند شد. او از اتاق خارج شد، می‌‏شنیدم راجع به سفر‏ی به هلند صحبت می‌‏کند. آن را یادداشت کردم تا حتماً از او بپرسم. مهین خانم متوجه شد، گفت: «برای شرکت در جلسه سازمان منع استفاده از سلاح‏‌های شیمیایی انتخاب شده.»، با اینکه همسرش در اتاق نیست، آرام صحبت می‌‏کند تا مبادا او بشنود و رنجیده‏‌خاطر شود، زیر لبی گفت: «حاجی ظاهرش خوب و سالم به‌نظر می‏‌رسد؛ ولی از درون مثل شمع در حال آب شدن است، یعنی همه آن‏هایی که شیمیایی شده‌‏اند این‏‌طور هستند. او از قضاوت مردم و بی‏‌توجهی آن‏ها دلگیر است.»

در یک غروب سرد پاییز در خیابان نزدیک خانه، ماشین خاموش شد. حاجی هر چه استارت زد روشن نشد. باد تندی می‏‌آمد و ماشین‏‌ها بوق می‌‏زدند. مهین خانم پیاده شد تا ماشین را تا کنار خیابان هل بدهد. اما ماشین سنگین بود و تکان نمی‌‏خورد. هیچ کس برای کمک نایستاد. هیچ کس فکر نمی‏‌کرد شاید مشکلی هست که مرد پیاده نمی‏‌شود و این زن تلاش می‏‌کند تا کار او را انجام دهد. بعضی‏ها فقط سر تکان می‏‌دادند و بعضی زیر لب متلکی می‏‌گفتند و می‌‏رفتند. خدا خدا می‌‏کرد حاجی نشنود. علی خودش پیاده شد و به هر زحمتی بود ماشین را تا کنار خیابان ‏کشاند. نفسش گرفت و سرفه کرد؛ آن‏قدر که حالش بد شد و مجبور شدند داخل یکی از مغازه‌‏ها بروند تا آب گرمی بخورد و حالش جابیاید.

مهین خانم با صدای لرزانی گفت: «حاجی باید جایش گرم باشد، بوی عطر و غذای سرخ‏‌کردنی به او نخورد، وگرنه به سرفه می‏‌افتد و حالش بد می‌‏شود.»، ولی او عاشق عطر است. به لباس‏‌هایش عطر می‏‌زند و داخل کمد می‏‌گذارد تا بوی آن ملایم شود.

علی نمی‌‏تواند چیزی سنگین بلند یا جابه‏‌جا کند؛ حتی شاید چند کیلو میوه. خرید‏های خانه با مهین خانم است. گاهی که با هم در خیابان و کوچه و بازار هستند و خرید‏ها دست اوست، مردم با تأسف سر تکان می‌‏دهند؛ بدون آنکه بدانند این دلسوزی نیست، بلکه نمک به زخم دیگران پاشیدن است.

مهین خانم از خودش راضی نیست، می‌‏گوید: «گاهی فراموش می‏‌کنم همسرم یک جانباز هفتاد درصد است و فقط بیست درصد از ریه او کار می‏‌کند. از همسرم توقع یک مرد سالم را دارم. گاهی بداخلاقی می‏‌کنم.»، می‌‏گوید بارها از حاجی خواسته او را درک کند و ببخشد… .

انتشارات سوره مهر این اثر را در 220 صفحه و به‌قیمت 30 هزار تومان در دسترس علاقه‌مندان قرار داده است.