دعايى است كه سيد بن طاووس رحمه اللّه در كتاب «مهج الدعوات» آورده، در حديثى كه غيبت حضرت مهدى-عجّل اللّه فرجه الشريف-در آن ياد شده، راوى گويد: عرض كردم: شيعيانت چه كار كنند؟

 فرمود: بر شما باد به دعا كردن و انتظار فرج كشيدن، تا آن‌جا كه گويد: عرضه داشتم: به چه چيزى دعا كنيم؟ فرمود: مى‌گويى:

«اللّهمّ أنت عرّفتني نفسك و عرّفتني رسولك و عرّفتني ملآئكتك و عرّفتني نبيّك و عرّفتني ولاة أمرك. اللّهمّ لا آخذ إلاّ ما أعطيت و لا أوقى إلاّ ما وقيت. اللّهمّ لا تغيّبني عن منازل أوليائك و لا تزغ قلبي بعد إذ هديتني. اللّهمّ اهدني لولاية من فرضت طاعته»

خدايا! تو خودت و فرستاده‌ات و فرشتگانت و پيغمبرت و واليان امرت را به من شناسانيدى، خدايا! من نگيرم جز آنچه تو عطا كنى و هيچ نگهدارنده‌اى جز تو برايم نيست. خدايا! مرا از منازل دوستانت دور مگردان و دلم را پس از آن‌كه هدايت كرده‌اى، منحرف منماى. خدايا! مرا به ولايت كسى كه اطاعتش را بر من واجب ساخته‌اى، هدايت فرماى.

مکیال المکارم -جلد 2، صفحه 230