از نظر قرآن، اون چیزی که به اعمالِ انسان ارزش و اعتبار میده، انگیزه‌ی خالصانه و #اخلاصِ در عمل هست.

قرآن می‌فرماید اگر #اخلاص نباشه، و انسان در کارها و اعمالی که انجام میده، برای خدا شریک قائل بشه، چیزی از اون عمل باقی نمی‌مونه، و همه‌اش حبط و باطل میشه:

 لوْ أَشْرَکُوا لَحَبِطَ عَنْهُمْ مٰا کٰانُوا یَعْمَلُونَ. (انعام/۸۸)

 اگر شرک ورزند، قطعاً آنچه انجام داده‌اند از دستشان خواهد رفت.

 طرف نماز که میخونه، وقتی تو جمع باشه بیشتر نمازش رو طول میده…
 میخواد انفاق کنه، جلو دیگران این کار رو میکنه، و دوست داره ازش تعریف کنن…
 وقتی یه کار خیری انجام میده، اگه ازش تشکر نکنن ناراحت میشه. و…

 حدیث داریم که خدا می‌فرماید:

 «اَنَا خیرُ شریکٍ، مَن اَشرَکَ مَعی غیری فِی عَمَلِه لَم اَقبَلهُ اِلاّ مَا کَانَ خَالِصا».

 من بهترین شریک هستم، اگر کسی در اعمالش با من شریک قائل شود، همه‌ی سهم خودم را به آن شریک می‌بخشم و فقط آن مقدار از اعمال که خالص انجام داده است را می‌پذیرم.

 بحارالانوار، ج۷۰، ص۲۴۳.

 برعکس این موضوع هم هست:

اگر کسی در انجامِ اعمال و عباداتش با #اخلاص باشه، خداوند اعمالش رو به بهترین شکل، قبول میکنه.

 قرآن می‌فرماید خدا نذرِ مادرِ حضرت مریم رو به بهترین شکل قبول کرد، چون #اخلاص داشت:

فتَقَبَّلَهٰا رَبُّهٰا بِقَبُولٍ حَسَنٍ. (آل عمران/۳۷)

 نماز، روزه، انفاق، عبادت و… که آلوده به #ریا باشه، هیچ فایده‌ای نداره و قبول نمیشه، در واقع چیزی جز حمّالی نیست…

 ولی اگر عبادات همراه با #اخلاص باشه، به بهترین شکل قبول میشه.?

اعمالمون رو با #ریا هَدَر ندیم

#معارف_قرآن، #اخلاص_ملاک_ارزش‌گذاری_اعمال

ألـلَّـهُـمَــ عَـجِّـلْ لِـوَلـیِـکْ ألْـفَـرَج