هر چند بهتر است نماز با چشم باز خوانده شود و نمازگزار به مهر و محل سجده نگاه كند و نماز با چشم بسته مكروه و ترك آن بهتر است؛ ولى براى كسانى كه با بستن چشمان خود در نماز، تمركز بيشترى پيدا مى‏كنند و حضور قلبشان در نماز، افزايش مى‏يابد، نماز با چشم بسته اشكالى ندارد.
شهيد ثانى (ره) در اين باره مى‏ فرمايد: «چشمان خود را ببندد و يا در جايى تاريك و يا در مكانى كه چيزى جلب كننده نظر، در مقابل او نباشد و يا نزدراه درمان فرد ضعيف و عاجزى كه با اندك چيزى كه چشمش مى‏ بيند و يا گوشش مى ‏شنود، فكرش پراكنده مى ‏گردد؛ آن است كه در نماز يك ديوارى كه چشم‏ اندازى نداشته باشد، نماز بخواند و از نماز خواندن در مكان ‏هايى كه داراى نقش و نگار است و بر فرش‏ هاى زينتى، خوددارى كند»[1]. 

بيان اين نكته لازم است كه حالت انسان، از نظر كنترل نيروى خيال يكسان نيست؛ چون گاهى در برخى افراد، نماز در جاى تاريك و با چشم بسته، نه تنها مانع فعاليت نيروى خيال نمى‏ گردد؛ بلكه باعث افزايش آن مى ‏گردد. به همين جهت، هر كس در مورد نماز خواندن با چشم باز و يا بسته و نيز در جاى خلوت و يا در حضور ديگران، بايد حال خود را ملاحظه كرده، و بر طبق آن عمل كند.[2] 

منبع:
[1] شهيد ثانى، التنبيهات العليه على وظائف الصلاه القلبيه، ص 110.
[2] حضور قلب در نماز، ص 54.
رحيم كارگر، حضور قلب در نماز، ص 39.
منبع:انوارطاها