✅در اسلام یک عمل زمانی مورد قبول واقع می‌شود که علاوه برحسن_فعلی(نیکویی خود عمل) از حسن_فاعلی(نیت الهی شخص انجام دهنده عمل) نیز برخوردار باشد.

◀️به همین جهت قرآن کریم فرمود:«مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَياةً طَيِّبَةً وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُون»(نحل : 97) هر كس -از مرد يا زن- كار شايسته كند و مؤمن باشد،قطعاً او را با زندگى پاكيزه‌اى،حيات [حقيقى‌] بخشيم،و مسلماً به آنان بهتر از آنچه انجام مى‌دادند پاداش خواهيم داد.

?و این طور شرط رسیدن به حیات طیبه را علاوه بر صالح بودن عمل، نیت نیکو(اخلاص) که حاصل ایمان است را معرفی نموده و عمل را تبدیل به عبادت می‌کند.اما این همه قصه نیست…

✅عيسى بن عبد الله به امام صادق عرض كرد: قربانت،عبادت چيست؟ فرمود:نيت خوب داشتن به عبادت از راهى كه خدا از آن راه اطاعت شود، همانا اى عيسى!مؤمن نباشى تا آنكه ناسخ(حکمی که حکم اول را نسخ و از دستور خارج کند) را از منسوخ(حکم اول که با دستور دوم دیگر عمل نمی‌شود) تشخيص دهى (تا به ناسخ عمل كنى و منسوخ را كنار گذارى).
عرض كردم:قربانت چگونه حکم ناسخ را از منسوخ تشخیص دهم؟فرمود:مگر نه اين است كه با امامى هستى و با حسن_نيت به اطاعتش تصميم مي‌گيرى،سپس آن امام در مي‌گذرد و امام ديگر مى آيد و تو با حسن نيت به اطاعت او تصميم مي‌گيرى؟عرض كردم:چرا،فرمود: همين(معرفت و اطاعت امام) تشخيص ناسخ از منسوخ است.

استاد ملایی

✍️آب، گواراست و صداي آن هم آرامش بخش است، اما آبي که زلال باشد، و گرنه آب گل آلود نه گوارايي دارد و نه آرامش مي بخشد، من و تو هم مثل آبيم، اگر صاف و صادق باشيم، ديگران در کنار ما به آرامش خيال مي رسند و در کنار ما راحت و آسوده اند و گر نه مايه ي رنج آنها خواهيم بود. و چيزي که آدم را زلال و تصفيه مي کند تقواست، تقوا يعني، نامردي نکن! بي انصاف نباش! حرف کسي را پيش ديگري نبر! حرف کسي را پيش ديگري نزن! قرآن از ما همين را مي خواهد:

اتَقُوا اللهَ؛ با تقوا باشيد.

? امام علی (علیه‌السلام) فرمودند :
از کسانی مباش که … ؛

✅ در پند دادن مبالغه می کند امّا خود
پندپذیر نمی باشد..

✅ سخن بسیار می گوید، امّا کردار
خوب او اندک است..

✅ گناه دیگری را بزرگ می شمارد امّا
گناهان بزرگ خود را کوچک می پندارد..

✅ طاعت دیگران را کوچک و طاعت
خود را بزرگ میداند..

✅ مردم را سرزنش می کند امّا خود
را نکوهش نکرده با خود ریاکارانه
برخورد می کند..

?بخشی از حکمت ۱۵۰ نهج البلاغه

عارف بالله آیت الله العظمی بهجت :

دینداری انسان وقتی معلوم می شود که بر سر دو راهی دنیا و آخرت ، و متابعت هوای نفس و شیطان یا بندگی رحمان قرار گیرد .
جرعه وصال ، ص ۸۶

مرحوم آيت اللّه آخوند ملا_على_همدانى فرمود: روزى پيرمردى جهت حساب خمس و زكات، نزد من (در شهر همدان) آمد. متوجه شدم از آن پيرمرد بوى عطر عجيبى بر مشامم مى رسد كه تا به حال، نظير آن را استشمام نكرده بودم!! از او پرسيدم: شما از چه عطرى استفاده مى كنى؟

گفت: اين بوى خوش، حكايتى دارد، كه تا كنون براى كسى تعريف نكرده ام، اما چون شما آقاى ما هستى، برايت تعريف مى كنم. شبى در عالم خواب پيامبر خدا صلى الله عليه وآله را زيارت نمودم، در حالى كه آن حضرت نشسته بودند و من هم در آن مجلس بودم. قريب ده يا بيست نفر اطراف ايشان حضور داشتند و من هم در آن مجلس بودم.

پيامبر صلى الله عليه وآله فرمود: كدام يك از شما بر من زياد صلوات مى فرستد؟ مى خواستم بگويم من، اما ساكت شدم. بار دوم و سوم، پيامبر صلى الله عليه وآله سؤال را تكرار كردند و كسى جواب نداد.

آنگاه بلند شدند و به من فرمودند: شما بر من زياد صلوات مى فرستى؛ پس لبان مرا بوسيد؛ از آن وقت اين بوى عطر از من استشمام مى شود؛ مردم خيال مى كنند من عطرى مى زنم.

? فتوحات؛ استاد سید علی اکبر صداقت