اى مردم ، بر دريد امواج فتنه ها را به كشتيهاى نجات و، به راه تفاخر به نژاد و تبار مرويد و ديهيم مباهات به مال و جاه را

از سر فرو نهيد. رستگار و پيروز است كسى كه او را ياورانى است و به نيروى آنان قيام مى كند و يا تسليم مى شود و خود

را آسوده مى سازد. آبى است بدبو و گنده و، لقمه اى است گلوگير كسى كه مى بلعدش . آن كس كه ثمره میوه خود

راپيش از رسيدنش بچيند، همانند كشاورزى است كه در زمين ديگرى مى كارد.

اگر بگويم ، گويند كه آزمند فرمانروايى هستم و گر لب بربندم و خاموشى گزينم ، گويند، كه از مرگ مى ترسد. چه

دورند از حقيقت . آيا پس از آن همه جانبازى در عرصه پيكار، از مرگ مى ترسم به خدا سوگند، دلبستگى پسر

ابوطالب به مرگ از دلبستگى كودك به شیر مادر بيشتر است . ولى اسرارى در دل نهفته دارم ، كه اگر آشكار كنم ^،

^{لرزه بر اندامتان افتد، چونانكه طناب فرو شده در چاه مى لرزد.}

منبع:نهج البلاغه/محمد دشتی/خطبه 5