بسم الله الرحمن الرحیم
امام علی عليه السلام :
العِلمُ أفضَلُ مِنَ المالِ بِسَبعَةٍ: الأوّلُ: أنَّهُ مِيراثُ الأنبِياءِ و المالُ مِيراثُ الفَراعِنَةِ، الثاني: العِلمُ لا يَنقُصُ بِالنَّفَقَةِ و المالُ يَنقُصُ بِها، الثّالِثُ: يَحتاجُ المالُ إلَى الحافِظِ و العِلمُ يَحفَظُ صاحِبَهُ، الرّابِعُ: العِلمُ يَدخُلُ فِي الكَفَنِ و يَبقَى المالُ، الخامِسُ: المالُ يَحصُلُ لِلمُؤمِنِ و الكافِرِ و العِلمُ لا يَحصُلُ إلاّ لِلمُؤمِنِ، السّادِسُ: جَميعُ النّاسِ يَحتاجونَ إلَى العالِمِ في أمرِ دينِهِم و لا يَحتاجونَ إلى صاحِبِ المالِ، السّابِعُ: العِلمُ يُقَوِّي الرَّجُلَ عَلَى المُرورِ عَلَى الصِّراطِ و المالُ يَمنَعُهُ؛
به هفت دليل، دانش برتر از ثروت است:
اوّل: دانش ميراث پيامبران است و دارايى ميراث فرعونان.
دوّم: دانش با انفاق كم نمى شود، اما دارايى با خرج كردن كم مى شود.
سوّم: دارايى نيازمند نگهبان است، اما دانش دارنده خود را نگهبان است.
چهارم: دانش در كفن هم با صاحب خود مى آيد، اما دارايى به جا مى ماند.
پنجم: دارايى براى مؤمن و كافر فراهم مى آيد، اما دانش جز براى مؤمن حاصل نمى شود.
ششم: همه مردم در كارهاى دينى خود به دانشمند نياز دارند، اما به شخص دارا نيازى ندارند.
هفتم: دانش، آدمى را در گذر از صراط نيرو مى بخشد، اما دارايى مانع گذشتن او مى شود.
منية المريد، ص110
امام باقر(ع) فر مودند:يكي از شاهان بني اسرائيل اعلام كرد:شهري مي سازم كه هيچ گونه عيبي نداشته باشد وهمين كار را هم كرد.همه گفتند:واقعا بي عيب است. اما مردي گفت:اگر امان دهي، عيبش را مي گويم.امانش داد ومرد گفت:عيبش اين است كه صاحبش مي ميرد وبعد از او،اين شهر هم خراب مي شود.پادشاه كمي فكر كرد و بعد گفت:چه عيبي بالاتر از اين؟ به نظر تو چه كاركنم؟ مرد گفت:شهري بساز كه هميشه باقي بماند و نيز تو هميشه در آن جاودان بماني و پيري به سراغت نيايد و آن بهشت است.
(داستان هاي ما،آيت الله علي دواني(ره)،ج5)
{ بزرگی گوید : شخصی را دیدم که یک صدوبیست سال عمر کرده بود. گفتم چه طولانی است ، عمر تو. گفت : حسد را ترک کردم ، عمرم طولانی شد.}
نشریه طوبی|منبع
ماه «ذى الحجّه»، آخرین ماه «سال هجرى قمرى» است و ماهى است بسیار پربرکت. بزرگان دین هنگامى که این ماه وارد مى شد، اهمّیّت ویژه اى به عبادت در آن مى دادند. مخصوصاً در دهه اوّل این ماه.(1)
در بعضى از روایات آمده است، شب هاى دهگانه اى که قرآن در سوره «والفجر و لیال عشر» به آن سوگند یاد کرده است، شب هاى دهه اوّل این ماه شریف است،(2) و این سوگند به خاطر عظمت آن است.
خداوند در سوره حج (آیه 28) ضمن بیان فریضه بزرگ «حج» سخن از «أیّام مَعْلُومات» گفته است که مؤمنان باید در آن به یاد خدا باشند. یکى از تفسیرهاى معروفِ «أیّام مَعْلُومات» که در روایات نیز آمده است، ده روز اوّل ماه ذى الحجّه است.(3) بنابراین، هم شب هاى آن عزیز است و هم روزهاى آن.
در حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) مى خوانیم که عبادت و کار نیک در هیچ ایّامى به اندازه این ایّام (ده روز اوّل ماه ذى الحجّه) فضیلت ندارد.(4)
افزون بر اینها، هم صدا شدن با زوّار خانه خدا در این ماه، و یاد و خاطره مراسم باشکوه حج و معنویّت و برکات آن، حال و هواى دیگرى به انسان مى دهد; مخصوصاً براى کسانى که در سلک زوّار سعادتمند خانه خدا قرار گرفته اند، یا با یاد و خاطره آنها همراهند.
وجود دو «عید» مهمّ اسلامى عید قربان (عید اضحى) و عید غدیر (عید ولایت) و روز «عرفه» و خاطره دعاى عجیب و بسیار گرانبهاى امام حسین(علیه السلام) در عرفات، شکوه و عظمت خاصّى به این ماه بخشیده، و سزاوار است همه مؤمنان (مخصوصاً جوانان پاکدل) از فضاى آکنده از معنویّت این ماه غافل نشوند و در خودسازى و تهذیب نفس بکوشند که به پیشرفت هاى مهمّى نائل مى شوند.
………………………………………………
1.. زاد المعاد، صفحه 240.
2. تفسیر قمى، جلد 2، صفحه 419.
3. مصباح المتهجّد، صفحه 671.
4. اقبال، صفحه 317.
