در روايتی ،حسن بن محمد بن صالح بزاز مي‌گويد: «سمعت حسن بن علي يقول» از امام عسكري(ع) شنيدم كه «إِنَّ ابْنِي هُوَ الْقَائِمُ مِنْ

بَعْدِي وَ هُوَ الَّذِي يَجْرِي فِيهِ سُنَنُ الْأَنْبِيَاءِ(ع) بِالتَّعْمِيرِ وَ الْغَيْبَةِ حَتَّى تَقْسُوَ قُلُوبٌ لِطُولِ الْأَمَدِ وَ لَا يَثْبُتَ عَلَى الْقَوْلِ بِهِ إِلَّا مَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

فِي قَلْبِهِ الْإِيمَانَ وَ أَيَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْه‏»

مي‌دانيد كه امام عسكري(ع) يك فرزند بيشتر نداشته! يعني امام زمان(ع) برادر و خواهر ندارد. بعد امام(ع) می‌‌فرماید فرزند من كسي كه

حجّت بعد از من است و سنت های انبياء از نظر طول عمر و از نظر غيبت، در او جريان پيدا مي‌كند. براي اينكه زمان غیبت خيلي طولاني

مي‌شود، قساوت قلب پيدا مي‌شود، و فقط آنهايي ثابت بر اين قول و جزء منتظران واقعي هستند كه دو جهت از طرف خداوند متعال در او

باشد؛ يكی اینکه خدا ايمان را در قلب اين آدم راسخ كرده باشد. دوم:‌ «أيّده بروحٍ منه»؛ اعتقاد به آخرين حجت يك جنبه‌ي اضافي هم دارد

كه بايد يك تأييدي از ناحيه خدا نسبت به اين مؤمنيني كه مي‌خواهند منتظر باشند واقع شده باشد.

منبع:http://www.khabaronline.ir/detail/500812/culture/religion

اجتهاد در راه خدا

اهل بيت عليهم‌السلام اهل عمل و كوشش و فعاليت در راه خدا بوده‌اند و پيروان خويش را از

تنبيلي و بي‌حالي و سستي و ضعف بازداشته و به سعي و تلاش همه جانبه فرا خوانده‌اند. امام

عسگري عليه‌السلام شيعيان را به اجتهاد در راه خدا و براي خدا دعوت كرده‌اند. راغب اصفهاني در

تعريف اجتهاد نوشته است: الاجتهاد اخذ النفس ببذل الطاقه و تحمل المشقه (المفردات في غريب

القرآن، ماده جهد، ص 101) “اجتهاد” و ادار كردن نفس به كار با تمام طاقت و توان و تحمل سختي و

رنج است. بنابراين در واژه “اجتهاد” كوشش با تمام نيرو و سعي فراوان و انجام كارها با تمام توان و

سختكوشي و تلاشگري و زحمتكشي جاري است. شيعه اهل بيت‌عليهم‌السلام بايد مجاهد در

راه خدا و تلاشگر بزرگ و عنصر فعال و با نشاط و ساعي با حداكثر قدرت باشد و همين كار و فعاليت

راه رسيدن به پيشرفت و توسعه و چشم‌انداز و تمدن اسلامي است. كوشش فراوان با انگيزه و

جهت الهي شعار و صفت شيعيان است و “تلاشگري” براي خدا سفارش امام حسن عسكري

عليه‌السلام مي‌باشد.

منبع:http://www.tabnak.ir/fa/news/223772/%D8%AA%D9%88%D8%B5%D9%8A%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%D9%8A-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D8%B9%D8%B3%D9%83%D8%B1%D9%8A-%D8%B9-%D8%A8%D9%87-%D8%B4%D9%8A%D8%B9%D9%8A%D8%A7%D9%86

گذرزمان همه چیز را عادی می کند ودست یافتنی شاید طرفداران بی حجابی (استکبار جهانی) به این اندیشیدند: همان طور که روزی اندیشه سفربه ماه یک رویای دست نیافتنی محسوب میشد وامروز به واقعیت پیوست آن ها هم میتوانند با کمی صبرو تحمل و برداشتن گام های نامحسوس وزیرکانه برای کم رنگ کردن وبی ارزش کردن حجاب دربین زنان ودختران مابالاخره روزی راببینند که حجاب هویت خود را ازدست داده باشد وآن ها به خواسته های شوم خود دست یافته باشند پس با این طرز تفکر شروع کردند به برداشتن گام های کوچک وزیرکانه اولین ترفند آن ها این بود که درافکار جامعه اینگونه جابیندازند که اگر چادر حجاب برتر هست پس میتوان برتر نبود و ازبین خوب وخوب تر, خوب را انتخاب کرد واین طور به به زنان ما القا کردند که مانتوهای گشاد ومناسب هم میتواند جایگزین چادرهای دست وپاگیرشود کم کم پا را جلوتر گذاشته وگفتند استفاده از روسریهای بزرگ ورنگی هم میتواند همسان با استفاده از مقنعه باشد اما این رابیان نکردندکه شما بااستفاده از مقنعه ممکن است روزانه دفعات کم تری از مشخص بودن موهایتان غافل شوید ولی باروسری این احتمال ناخواسته خیلی بیشتر میشود یانگفتند با استفاده از مانتو ممکن است اندام هایتان درنظر نامحرمان مشخص شودولی باچادر این امر ممکن نمیشودااصلا “نگاه نامحرم را مهم ندانستند, وقتی به این هدف هم رسیدند گام های بعدی را برداشتند این طرز فکر راترویج دادند که استفاده ازمانتوهایی مدل دار وکمی تنگ تر یا روسریهای کوتاه تر که مشکل ایجاد نمی کندو…. بالاخره اینگونه بود که اهریمن استکبار کم کم خود را نزدیک به فتح ماه دید و امروزه با عادی نشان دادن استفاده ازلباس های تنگ وجلف وآرایش های آنچنانی وباز کردن پای ماهواره به درون خانه ها وبه دنبال آن الگو نشان دادن بازیگران خارجی دربین زنان ودختران ما هرروز خود را به فتح ماه نزدیک تر میکند کاش دختران وزنان جامعه ما ازخواب غفلت بیدار شوند واجازه ندهند رویای دست یافتن به ماه علنی شود به امید آن روز….

منبع:http://kheirmand92.mihanblog.com/post/32

آرزوی طولانی تهدید است، ولی آرزوی کوتاه فرصت. چطور آرزو را کوتاه کنیم؟! آنچه کوتاه‌کننده‌ آرزو است و آرزو را

پیشران می‌کند، صدق عمل است. در مقابل، آنچه شخص را بیچاره می‌کند، تردید در عمل است. انسان

می‌خواهد کاری را انجام دهد، مدام یک قدم جلو می‌رود و یک قدم عقب می‌آید. ریشه‌ این تردید، تسویف است.

چرا شخص دچار تسویف می‌شود؟ چون به خودش وقت و فرصت می‌دهد. با صدق عمل و اقدام می‌توانیم با این

مسئله مقابله کنیم. بهترین کار، اقدام به‌وقت و به‌هنگام است.

منبع:بخشی از سخنرانی حاج اقا حاج علی اکبری

بلوز سفید تمیزوقشنگی با یک دامن سرخ تنش بود.جلوی آینه ایستاده بود وبا وسواس موهایش را
شانه می کرد.گفتم مزاحم شدم.جایی می خوای بری…؟

جایی که نه اما
حرفش را نصفه گذاشت.موهایش را بافت و پشت سرش انداخت

همین طور که با من حرف می زد صورتش را آرایش کرد.ملیح و زیبا شده بود.کم کم نگران شدم
نکند مهمان دارد و من بی موقع مزاحمش شده ام.بین رفتن و ماندن مردد بودم که بوی عطر خوشی
فضا را پر کرد.یادته!این عطررو خودت برای تولدم خریدی

وقتی حسابی مرتب و خوش بو شد.

آمدوکنار من نشست تصمیم گرفتم بروم
گفت کجا؟من که جایی نمی خوام برم،فقط ساعت ۰۵:۱۲ دقیقه قرار دارم

بعد به ساعتش نگاهی انداخت.ساعت ۰۵:۱۲ دقیقه بود.سجاده نماز را پهن می کرد تازه فهمیدم
با چه کسی قرار دارد

امام علی(ع) : بهترین لباس ، لباسی است که تورا از خدا به خود مشغول نسازد.

منبع:سایت حیا