« و من يتق الله يجعل له من امره يسرا » هر كسي كه تقواي الهي را پيشه كند خدا براي او در كارش سهولت و آساني قرار مي ‏دهد. اين جمله و جمله « و من يتق الله يجعل له مخرجا » نزديك به يكديگر است. باز انسان، با بينش ناقص خودش خيال مي‏ كند تقوا براي انسان سختي ايجاد مي ‏كند و كار او را مشكل مي ‏كند.

قرآن مي‏ فرمايد: عكس قضيه درست است، تقوي كار را آسان مي ‏كند. شما تقواي الهي پيشه كنيد، بعد ببينيد چگونه كارهاي‏ سخت براي شما آسان مي ‏شود. همين‏طور كه براي متقي بن ‏بست وجود ندارد، براي‏ متقي كار سخت و مشكل وجود ندارد .

منبع:

آشنايي با قرآن.ج 8 ص 34 شهيد مطهري

خیلی وقت ها، وقتی با آدم هایی که خیلی درگیر گناهان پی در پی هستند برخورد می کنیم می بینیم که خیلی وقت ها دلیلش نا امید شدن از بخشیدن نزد خداوند است و فکر می کنند خداوند توبه آنان را سخت می پذیرد، بنابر این آن گناه را ادامه داده اند، در حالی که هیچ گاه خداوند اجازه نمی دهد راه برای کسی مسدود شود و ناامیدی از درگاه خود را منع کرده است؛ قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لاَ تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ‌ بگو: «ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

یادتان باشد لاتقنطوا دستور خداوند است؛ حق ناامیدی از درگاه خدا وجود ندارد.

مگر نه این است که سیدالشهدا علیه السلام روز عاشورا دعوت به توبه می کند؟ این ها همه به این خاطر است که راه توبه تا لحظه آخر زندگی همیشه باز است و راه بن بستی وجود ندارد؛ مهم این است که به موقع بفهمیم و درست عمل کنیم؛ مهم این است که از کرده خود واقعاً پشیمان شویم. چنانچه این مهم در روایات به زیبایی بیان شده اند؛ امام صادق علیه السلام فرمودند: برای توبه، پشیمانی کافی است.

با این توبه خدا را مسخره می کنند

در روایات نداریم که اگر کسی گناه کند و بعدش توبه کند و دوباره گناه و توبه و … مثل کسی است که خدا را مسخره کرده است، بلکه روایت می فرماید: کسی که استغفار می کند و در همان حال دارد گناه می کند یا بر گناه اقامت گزیده، مانند کسی است که خدا را مسخره کرده است.

حقیقت استغفار

در حدیثی جناب کمیل بن زیاد از استغفار سؤال می کند امام (علیه السلام) می فرماید: یک حرکت دادن(تحریک) دارد و یک حقیقت. تحریک آن جنباندن لبها و زبان است که به دنبال آن حقیقت، می خواهد استغفار را تبعیت کند. جناب کمیل سؤال می کند که «ماالحقیقه؟» یعنی حقیقت استغفار کدام است؟ امام می فرماید: حقیقت استغفار آن است که قلباً آن را تصدیق کند [و فقط زبانی نباشد] و اراده کند که دیگر به سوی آن گناهی که از آن استغفار کرده است، بازگشت ننماید. (قلت مَا الْحَقِیقَهُ قَالَ تَصْدِیقٌ فِی الْقَلْبِ وَ إِضْمَارُ أَنْ لَا یَعُودَ إِلَی الذَّنْبِ الَّذِی اسْتَغْفَرَ مِنْه‌)

اکثر جوانان خداوند را بسیار بسیار بخشنده می دانند که تقریبا همه را می بخشد. در نظر بسیاری از این افراد، خداوند بسیار بخشنده تر از آن است که بر گناهان ما(که همگی کوچک پنداشته می شوند) خرده بگیرد و عذابی متوجه ما کند؛ حال آنکه چند نکته ای را باید بیشتر توجه داشته باشیم؛

1- «بدترین گناه»، گناهی است که آن را کوچک بشماریم چرا که مخالفت با خداوند عظیم را مرتکب شده ایم.

2- توبه به شرط تصمیم و تلاش جدی برای عدم تکرار گناه قبلی است.

3- بدانیم که پس از هر گناهی ممکن است فرصتی برای توبه نداشته باشیم و هزاران سال در عذاب گناهی که آنرا کوچک شمرده ایم سپری کنیم.

کلام آخر

باید بدانید که همانگونه که توصیف غلط توبه باعث تداوم برخی گناه در برخی افراد گردیده، توصیف ناقص شرایط توبه و توصیف غلط و ناقص از بخشندگی خداوند در مقابل گناهان نیز باعث گردیده تا بسیاری با تصور بخشش خدا به گناهان خود ادامه دهند و بنده فکر می کند دسته دوم بسیار بیشتر از دسته اول هستند. می توانید تحقیق کنید.

امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

الْغِنَى الْأَکْبَرُ الْیَأْسُ عَمَّا فِى أَیْدِى النَّاسِ .

 بالاترین  بى نیازىِ (انسان)، قطع امید از آنچه در دست مردم می باشد است.

نهج البلاغه، حکمت ۳۴۲

«زكـريـا بـن آدم بن عبداللّه بن سعد اشعرى قمى» از اصحاب بزرگ و والا مقام امام رضا(عليـه السـلام) و امام جواد(عليـه السـلام ) بود. وى فردى ثقه و وجيه بود. و آن دو امام همام نسبت به او عنايت خاصى داشتند.
«عـبـداللّه بـن صـلت قـمـى» مى گويد: در اواخر عمر امام جواد(عليـه السـلام ) خدمت ايشان رسيدم آن حضرت فرمود:
خداوند صفوان بن يحيى ، محمد بن سنان ، زكريا بن آدم و سعد بن سعد را از جانب من جزاى خير دهد چه اين كه نسبت به من وفادار بودند. وى شـخـصـى مـورد اعتماد بود و امام هشتم يكى از اصحاب خود را براى فراگيرى معارف دينى نـزد او فرستاد. على بن مسيب مى گويد: به امام رضا عليه السلام عرض كردم چون راه من دور است و نمى توانم هر زمان كه خواستم خدمت شما برسم، بفرماييد كه آگاهي هاى لازم دينم را از چه كسى فرا گيرم؟
امام (عليـه السـلام ) فرمود: از زكريا بن آدم قمى كه او بر دين و دنيا امين است.
عـلى بـن مـسـيـب گـويـد: وقـتـى بـازگـشـتـم خـدمت زكريا رسيدم و آنچه احتياج داشتم ، پرسيدم.

امام جواد عليه السلام پس از وفات زكريا به بعضى از اصحابش نوشت :
به ياد آوردم آنچه از قضاى الهى بر زكريا جارى شد، رحمت خدا بر او باد روز ولادتش و روز وفـاتش و روزى كه زنده و مبعوث مى گردد. در حالى كه عارف به حق بود عمرش را گذرانيد و بـه حـق اقـرار داشـت ، در راه حـق مـشـكـلات را بـرا ى خـدا تـحـمل كرد و به انجام وظيفه و آنچه خدا و رسولش مى خواستند قيام نمود. رحمت خدا بر او باد كـه از دنـيـا رفـت در حـالى كـه نـه پـيـمـان شـكـسـت و نـه آن را تبديل نمود. خدا او را مطابق نيتش جزا دهد و بهترين آرزويش را به وى عطا كند.

* «زكـريـا بـن آدم» در شـهر قم وفات يافت و در جنب بارگاه حضرت معصومه عليها السلام در قبرستاني كه بعدها به «قبرستان شيخان» معروف شد مدفون است. در اين قبرستان قديمي، علاوه بر مرقد مبارك زكريا بن آدم، مقبره مقدس زكريا بن ادريس پسرعموي زكريا و از ياران باوفاي ائمه اطهار - و نيز مرقد آدم بن اسحاق بن آدم - برادرزاده زكريا قرار گرفته است و بعدها بسياري از عالمان و شهيدان در جوار آنان دفن شدند. (دانش نامه اسلامي)

منبع:

تاريخ زندگانى ائمه(امام محمد تقى عـليـه السـلام)رمضانعلى رفيعى

اولیاء خدا را عمیقاً دوست دارند از ذکرشان واقعاً لذت می‌برند و مهمترین آرزویشان دیدن آنها و با آنها بودن است و خوشبخت‌ترین آدم‌های روی زمینند. چون هر چه دیگران به مرگ نزدیک می‌شوند از دوست‌‌داشتنی‌هایشان فاصله می‌گیرند و افسرده می‌شوند، ولی آنها به دوست‌داشتنی‌هایشان نزدیک‌تر می‌شوند.