آیت الله کوهستانی رحمه الله می فرمودند:اگر(درزندگی) دوشرط را رعایت کنید،مشکل نخواهید داشت.اول آنکه ، مال حرام مصرف نکنید. دوم آنکه ، مردم رعایای امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هستند،اگر آنان مشکل داشتند،مشکلات آنها را برطرف نمایید؛مثلا اگر کسی در اداره ای کاری دارد و نمی تواند حرف خود را بزند،شما او را راهنمایی کرده و به کارش رسیدگی کنید.(تا خدا مشکل شما را حل نماید.)

(برگرفته از مجموعه مقالات ومصاحبه ها درباره ی آیت الله کوهستانی)

امام باقر علیه السلام :

«إِنَّما یُداقُّ اللّهُ الْعِبادَ فِى الْحِسابِ یَوْمَ الْقِیمَةِ عَلى قَدْرِ ما آتاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ فِى الدُّنْیا.»:

خداوند در روز قیامت در حساب بندگانش، به اندازه عقلى که در دنیا به آنها داده است، دقّت و باریک بینی مى کند.

بسم الله الرحمن الرحیم

امام علی عليه‏ السلام :

العِلمُ أفضَلُ مِنَ المالِ بِسَبعَةٍ: الأوّلُ: أنَّهُ مِيراثُ الأنبِياءِ و المالُ مِيراثُ الفَراعِنَةِ، الثاني: العِلمُ لا يَنقُصُ بِالنَّفَقَةِ و المالُ يَنقُصُ بِها، الثّالِثُ: يَحتاجُ المالُ إلَى الحافِظِ و العِلمُ يَحفَظُ صاحِبَهُ، الرّابِعُ: العِلمُ يَدخُلُ فِي الكَفَنِ و يَبقَى المالُ، الخامِسُ: المالُ يَحصُلُ لِلمُؤمِنِ و الكافِرِ و العِلمُ لا يَحصُلُ إلاّ لِلمُؤمِنِ، السّادِسُ: جَميعُ النّاسِ يَحتاجونَ إلَى العالِمِ في أمرِ دينِهِم و لا يَحتاجونَ إلى صاحِبِ المالِ، السّابِعُ: العِلمُ يُقَوِّي الرَّجُلَ عَلَى المُرورِ عَلَى الصِّراطِ و المالُ يَمنَعُهُ؛

به هفت دليل، دانش برتر از ثروت است:
اوّل: دانش ميراث پيامبران است و دارايى ميراث فرعونان.
دوّم: دانش با انفاق كم نمى‏ شود، اما دارايى با خرج كردن كم مى ‏شود.
سوّم: دارايى نيازمند نگهبان است، اما دانش دارنده خود را نگهبان است.
چهارم: دانش در كفن هم با صاحب خود مى‏ آيد، اما دارايى به جا مى ‏ماند.
پنجم: دارايى براى مؤمن و كافر فراهم مى ‏آيد، اما دانش جز براى مؤمن حاصل نمى ‏شود.
ششم: همه مردم در كارهاى دينى خود به دانشمند نياز دارند، اما به شخص دارا نيازى ندارند.
هفتم: دانش، آدمى را در گذر از صراط نيرو مى‏ بخشد، اما دارايى مانع گذشتن او مى‏ شود.

منية المريد، ص110

امام باقر(ع) فر مودند:يكي از شاهان بني اسرائيل اعلام كرد:شهري مي سازم كه هيچ گونه عيبي نداشته باشد وهمين كار را هم كرد.همه گفتند:واقعا بي عيب است. اما مردي گفت:اگر امان دهي، عيبش را مي گويم.امانش داد ومرد گفت:عيبش اين است كه صاحبش مي ميرد وبعد از او،اين شهر هم خراب مي شود.پادشاه كمي فكر كرد و بعد گفت:چه عيبي بالاتر از اين؟ به نظر تو چه كاركنم؟ مرد گفت:شهري بساز كه هميشه باقي بماند و نيز تو هميشه در آن جاودان بماني و پيري به سراغت نيايد و آن بهشت است.

(داستان هاي ما،آيت الله علي دواني(ره)،ج5)

{ بزرگی گوید : شخصی را دیدم که یک صدوبیست سال عمر کرده بود. گفتم چه طولانی است ، عمر تو. گفت : حسد را ترک کردم ، عمرم طولانی شد.}

نشریه طوبی|منبع