علامه طباطبایی فرمودند : هرگاه میان مشکلات قرار گرفتید سیل صلوات راه بیاندازید ، زیرا آن سیل حتما مشکلات رابا خود می برد .

✍️امام علی (ع) فرمودند: یڪ روز دیناری صدقه دادم رسول خدا فرمودند: یا علی آیا میدانی که صدقه از دست مومن خارج نشود مگراینکه از دهان هفتاد شیطان بیرون آید ڪه هر یک او را با وسوسه خود از دادن منع می کنند (یکی گوید نده ڪه ریا میشود ودیگری میگوید نده که او مستحق نیست و آن دیگر گوید نده ڪه خود بدان محتاج خواهی شد و …) وقبل از آنکه به دست سائل برسد بدست خدا خواهد رسید.

?ثواب الاعمال و عقاب الاعمال،
ترجمه غفاری، ص۳۱۴

?علامه طهرانی : کسی که قناعت پیشه گیرد ، پیوسته عزیز است و کسی که در امور دنیویّه بی‌ رغبت باشد و اظهار تمایل و درخواست نکند ، همیشه بی‌ نیاز است و کسی که سعی و کوشش خود را برای وصول به دنیا کم کند ، راحت است .

امام علی علیه ‏السلام درباره بعثت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌اله فرمودند:

خداوند او را در زمانی فرستاد که روزگاری بود پیامبری برانگیخته نشده بود و مردم در خوابی طولانی به سر می ‌بردند.
فتنه‏‌ها بالا گرفته و کارها پریشان شده بود، آتش جنگ‏ ها شعله می‏ کشید و دنیا بی فروغ و پر از مکر و فریب گشته، برگ ‌های درخت زندگی به زردی گراییده و از به بار نشستن آن قطع امید شده بود.

«نهج البلاغه، خطبه89

✍️پدرش مخالف روحانی شدنش بود، میگفت ملا شدن آب و نان نمی شود، سید ابوالحسن اما دوست داشت یاد بگیرد علوم دینی را،هرچه بود دل را به دریا زد و رفت… رفت به حوزه ی علمیه نجف تا در آن دیار در محضر استاد زانو بزند و کسب فیض کند…

اطاقی در نجف اجاره کرده بود و با سختی زندگی اش را سپری می کرد، درآمد آنچنانی نداشت و آنچه او را پایبند کرده بود عشق به مولا یش امام زمان ارواحنافداه بود و بس.. در یکی از روزهایی که از شدت فقر حتی پول خرید ذغال برای گرم کردن اطاق نداشت، پدر تصمیم گرفت سَری به او بزند و از حال و روزش با خبر بشود… پدر رسید نجف، حجره ی محقر سید ابوالحسن، پسر پدر را احترام کرد و او را در آغوش کشید،پدر اما با دیدن اوضاع و احوال سید ابوالحسن شروع کرد به سرکوفت زدن، که چرا ملا شدی، که چرا سخنش را اعتنا نکردی، که باید در این سیاهی زمستان شبها را بدون ذغال در سرما بلرزی و خودت را با نان و تُرب سیر کنی…

از پدر کنایه زدن بود و از سید ابوالحسن خودخوری، خجالت میکشید، پدرش شبی را مهمانش شده بود که هیچ چیز در بساطش نبود برای پذیرایی، در همین سرکوفت زدن ها درب اطاق بصدا درآمد، سید ابوالحسن درب را باز کرد، جوانی پشت درب بود با شتری پر از بار،ذغال و بود و همه ی مایحتاج و خوراکی، سید را که دید گفت:آقایت سلام رساندند و عرض کردند:به پدرت بگو آنقدر غُر نزند، ما در مراعات حال شیعیانمان کوتاهی نمی کنیم…

آنقدر پیش خدا دستِ تو باز است آقا
لب اگر باز کنم هر چه بخواهم دادی…

? برداشتی آزاد از سخنان شیخ مجید احمدی

‌‌