#استاد_فرحزاد:

حدود سه یا چهار سال قبل یکی از کشیش های بزرگ واشنگتن به همراه هیئتی برای ملاقات با علما و مراجع به ایران آمده بودند.این کشیش اعظم برای طلاب خارجی اینجا یک سخنرانی داشت. در آن سخنرانی به زیبایی گفت که برای حل مشکلات بشریت ما باید چه کارهایی انجام دهیم. ایشان گفت من در کتاب های آسمانی بررسی می کردم به یک دعای بسیار زیبایی برخورد کردم. این دعا، دعای مکارم الاخلاق از امام زین العابدین (ع) بود. در واقع ایشان دعاها را بررسی می کرده که یک راه حل جهانی برای نجات بشریت پیدا کند. ایشان گفتند که در مکارم الاخلاق (که یکی از دعاهای صحیفه ی سجادیه است و در مفاتیح هم چاپ شده است ) فرازهای بسیار زیبایی است که یکی از فرازهای پایانی آن این است: خدایا در اوقات غفلت دل من را با یاد خود بیدار کن. در ایام مهلت زندگی و عمر دنیا که به من داده ای، من را در مسیر طاعت و بندگی خود قرار بده. جمله ای که جلب نظر کشیش را کرده بوده این جمله بود: پرودگارا یک راه محبت روان و ساده باز بکن که اگر این راه باز شود به تمام کمالات دنیایی و آخرتی خواهم رسید. این جمله بسیار زیبا است. اگر کسی اندکی جذبه ی محبت او را گرفته باشد و خدا را دوست بدارد، تمام سعادت های دنیا وآخرت او تأمین خواهد شد.

?پایگاه برنامه سمت خدا

حضرت #آیت_الله_بهجت :
چقدر شیعیان باید شکر گزاری کنند که سروکارشان با اهل بیت علیهم‌السلام است و خداوند نعمت ولایت را به آنها عطا نموده است

?رحمت واسعه، ص۳۹

رهبرمعظم انقلاب حفظه الله تعالی؛

از خدای متعال می‌خواهیم که این سال را سال پیروزی‌های بزرگ قرار بدهد و به حضرت #بقیّةالله “ارواحنا فداه” که ناخدای این کشتی او است، عرض می‌کنیم که کشورِ خودش را به ساحل نجات برساند، مردم مؤمن ایران را حمایت کند، کمک کند.
۱۳۹۹/۰۱/۰۱

آیت الله بهجت(ره)
?در قیامت گردنه ای هست که کسی حقی از مردم بر #گردنش باشد، نمی تواند ازآن بگذرد؛ یا باید از #حسناتش به کسی که #حق او را پایمال کرده، بدهدیا… بالاخره تا مردم در آنجا از #همدیگر راضی نشوند، نمی تواننداز آنجا بگذرند.

✍️ یک‌وقت هست که انسان ممکن است خود را اهل درجات و کمالات بداند و یک عملی را مرتکب شود که مادرش از او برنجد. ممکن است خود را هم ذی‌حق بداند و بگوید من بر حق هستم. تو اگر بر حق هستی که جلوی مادر شأن و مقام مادر را حفظ بکنی چرا عملی انجام دادی که سبب شد این مادر برنجد؟ تمام درجات معنوی انسان را می‌گیرند. یک قفلی به قلب انسان زده می‌شود و خدا نکند به آن حد برسد که خداوند بفرماید: «خَتَمَ اللَّهُ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ وَعَلَىٰ سَمْعِهِمْ ۖ وَعَلَىٰ أَبْصَارِهِمْ»(بقره/٧). آن‌وقت دیگر هیچ‌چیز نمی‌بیند و هیچ‌چیز نمی‌فهمد. اینجا می‌شود که از علم این، بوی تعفّن به هوا بلند می‌شود.

?استاد اخلاق، حاج آقا زعفری زاده