دقت کردی؟
بعضی وقتا شیطونه کنار
گوشت زمزمه می کنه:
تا جوونی از زندگیت لذت ببر
هر جور که میشه خوش بگذرون
اما تو حواست باشه،
نکنه خوش گذرونیت به قیمت شکستن دل امام زمانمون باشه….
مبادا با خوش گذرونیای آمیخته به گناه، ظهورشون رو عقب بندازی
وقتی که می گویند امام “علی (علیه السلام)” غریب بود،
لعنت می کنیم
مردمان آن زمان را؛
وقتی که می گویند امام “حسین(علیه اسلام)” غریب بود،
لعنت می کنیم
مردمان آن زمان را؛
وای به روزی که بگویند مهدی (عج الله تعالی)
غریب بود، و
لعنتمان کنند….
برای یاری امام زمان(عج الله تعالی) چه کنیم؟!
جواب یک کلمه است: گناه نکن.!
منبع:
به قلم خودم
امام صادق(علیه السلام) می فرمایند:
“یتیم واقعی کسی است که از امام زمانش جدا شده باشد”
(مکیال المکارم/ ج 2/ ص 257)
آری… ما یتیم شده ایم
خودمان خواسته ایم که یتیم باشیم… که امام زمان(عج الله تعالی)غایب باشد…
اگر اینطور نبود دست در دست هم میدادیم و زمینه را برای ظهور فراهم می کردیم…
دوست من انصافا ما در چه خواب عمیقی فرو رفته ایم…!
که اصلا جای خالی پدرمان را حس نمیکنیم…اصلا از خودمان نمی پرسیم که چرا باید امام زمان ما غایب باشد…؟؟
مگر خدا امام زمان(عج الله تعالی) را برای غیبت خلق کرده است؟! اینکه اصلا پذیرفتنی نیست؛ او امام و پیشوای ماست، چه دلیلی دارد که رهبر امت دیده نشود؟!
آیا این به خاطر #بی_توجهی و #اعمال_زشت ما انسان ها نیست؟؟”
آری…این#غفلت ماست که باعث #آوارگی و #ذلت ما شده…
#به_راه_بیاییم_تا_از_راه_بیاید
اللهم عجل لولیک الفرج
منبع: به قلم خودم
از یکی از بزرگان اهل معنی پرسیدم: علت این که عصرهای جمعه دل انسان می‌گیرد و غمگین می‌شود چیست؟ فرمود:«چون در آن لحظه قلب مقدّس امام عصر (ارواحنافداه) به سبب عرضه‌ي اعمال انسان ها، ناراحت و گرفته است، آدم و عالم متأثر می‌شوند. او قلب و مدار وجود است.»
منبع:
مفاتیح الجنان،دعای ندبه
.jpg)
*آیا دیدن امام زمان(عج) دارای شرایط خاصی است و نصیب هر کسی می‌شود؟ و آیا ندیدن آن حضرت مصلحتی دارد؟
دیدن امام زمان(عج) در عصر غیبت کبری امکان داشته و اگر کسی توفیق یابد، سعادت بزرگی نصیبش شده است، اما همه سعادت این نیست که انسان شبانه‌روز تلاش کند و خواهان دیدن امام باشد، البته دیدن حضرت سبب نمی‌شود که انسان گناه نکند؛ زیرا برخی انسان‌های معاصر دیگر امامان(ع) با وجد دیدن امام معصوم باز هم گناه می‌کردند و حتی گاهی با آنها مخالفت می‌کردند.
دیدن حضرت تأیید بر کردار درست انسان نیست؛ اگر چه نصیب هر کس نمی‌شود، ندیدن حضرت هم دلیل بر خرابی اعمال نیست، بسیاری از بزرگان، علما و مجتهدان، امام زمان(عج) را ندیدند، ولی چه بسا افرادی که مسلمان هم نبودند، ولی چون به مقام اضطرار رسیدند، حضرت از آنها دست‌گیری کرده و از این جهت امام را دیده باشند.
مهم این است که اگر ما او را نبینیم، او ما را می‌بیند و همین اعتقاد برای ترک گناه کافی است.
احمد بن حسن بن ابی‌صالح خجندی، مدتی در جست‌وجوی امام زمان(عج) شهرها را می‌گشت و بسیار جدی بود و اصرار داشت که به حضور آن حضرت مشرف شود، عاقبت نامه‌ای از طریق حسین‌بن روح به این مضمون برای حضرت مهدی(عج) نوشت: «دل من، شیفته جمال تو گشته و همواره در فحص و طلب تو می‌کوشم، تمنا دارم جوابی مرحمت فرمایید که قلب من ساکن شود و دستوری در این باره فرمایید».
جواب آمد: «هر کس در خصوص من جست‌وجو و تجسس کند، مرا می‌طلبد و هر کس مرا بیابد، به دیگران بنماید و هر کس مرا به دیگران بنماید، مرا به کشتن دهد و هر کس مرا به کشتن دهد، مشرک شود».
بنابراین احتمال دارد که به صلاح ما نباشد آن حضرت را ملاقات کنیم، چه بسا دیدار حضرت مایه عجب، تکبر و خودپسندی ما شود که خود مایه هلاکت انسان است.
منبع:
سخنان ایت الله بهجت درباره امام زمان
زیرا غیبت که به معنای ناشناس بودن حضرت است، اقتضا می‌کند که دیگران حضرت را نشناسند، پس نشناختن حضرت در چنین ملاقات‌هایی طبق قانون غیبت بوده و دلیل نمی‌خواهد؛ زیرا ایشان در حال غیبت‌اند و نباید غیبت و ناشناس بودن، به ظهور و شناسایی تبدیل شود.
در عین حال با اینکه در زمان غیبت به دلایلی که موجب غیبت شده، امام مهدی(عج) باید از دیده‌ها مخفی باشند، ممکن است کسانی که مشکل بزرگی دارند یا به مقامات معنوی عالی دست یافته‌اند، به محضر آن حضرت شرف‌یاب شوند.
البته این شرف‌یابی می‌تواند متفاوت باشد، برخی حضرت را می‌بینند ولی نمی‌شناسند؛ گروهی می‌بینند و می‌شناسند و حضرت هم با آنان سخن می‌گوید؛ برخی او را می‌بینند و می‌شناسند و اجازه می‌یابند که با ایشان سخن بگویند، این تفاوت‌ها به دلیل اختلاف درجات معنوی افراد است.
در هر حال دلیل اینکه افراد کمی هنگام ملاقات، آن حضرت را می‌شناسند، آن است که شایستگی دیدن همراه با شناخت، در افراد کمی وجود دارد.
منبع:
سخنان ایت الله بهجت درباره امام زمان
