رهبرانقلاب:

شما ذکر خدا بگویید، خدای متعال هم بر شما صلوات میفرستد، به شما درود میگوید؛ هم خود ذات اقدس الهی، هم ملائکه‌ی او به شما مؤمنین درود میگویند. و بدانیم که ذکر خدا، یاد خدا راهنما است، راه‌گشا است، دست‌گیر است، میتواند ما را قادر بر گره‌گشایی کند؛ گره زیاد داریم و دست قدرت و پنجه‌ی تواناییِ خود ما انسانها است که باید این گره‌ها را باز کند امّا این قدرت را، این توانایی را خدا به ما میدهد. ذکر خدا به ما کمک میکند که بتوانیم بن‌بست‌ها را باز کنیم و راه‌ها را بگشاییم.

۹۵/۲/۸

امام خمینی(ره):

هیچ عبادتی بی نیت خالصه،مقبول درگاه حق تعالی نیست.

کتاب کلمات قصارامام ص71

پیامبر اکرم (ص):
أسعَدُ النّاسِ مَن عَرَفَ فَضلَنا ، وتَقَرَّبَ إلَى اللّهِ بِنا ، وأخلَصَ حُبَّنا ، وعَمِلَ بِما إلَيهِ نَدَبنا ، وَانتَهى عَمّا عَنهُ نَهَينا ، فَذاكَ مِنّا ، وهُوَ في دارِ المُقامَةِ مَعَنا .

 نيك بخت ترينِ مردم، كسى است كه فضل ما را شناخت و به وسيله ما به خدا تقرّب جست و محبّت ما را خالص گرداند و به چيزى كه ما به آن مى خوانيم، پرداخت و از آنچه ما باز مى داريم ، دست شست . چنين كسى از ما و در فردوس برين با ماست .

 غرر الحكم : ج ۲ ص ۴۶۱ ح ۳۲۹۷

روح انتظار با دستيابى به امن و رفاه و رهايى كه آرمان‌هاى انسان معاصر و شايد خود ما هم باشد، آرام نخواهد گرفت و كسانى كه همراهى حجّت و معيّت محمّد و آل محمّد را مى‌خواهند نمى‌توانند تا اين سطح قرار بگيرند و تا اين حدّ آرام باشند كه انسان معاصر چه بسا بتواند با تكيه برعلم و عقل و عرفان، بدون نياز به وحى و مذهب تا اين مرحله گام بردارد و با عقل_جمعى و روح جمعى و غريزۀ جمعى به اين مهم نائل آيد.

پس ما كه از ضرورت وحى و اضطرار به حجّت و انتظار حجّت دم مى‌زنيم بايد از اول حساب را روشن كنيم و سنگمان را باز كنيم؛ چون ما مدعى هستيم كه آدم براى بيشتر از هفتاد سال برنامه‌ريزى شده و معتقد هستيم كه بافت و ساخت انسان و جهان با اين سطح از رفاه و امن و رهايى، سازگار نيست.

تحول نعمت‌ها و محدوديت‌ها و خودآگاهى ومرگ‌آگاهى، آدمى را در متن رفاه، راحت نمى‌گذارد و در شب عروسى به فكر عزا و بارهاى سنگين فرداها مى‌اندازد.

منبع : تو مي آيي صفحه 13

استاد صفائی حائری

از امام حسن مجتبی(ع) درباره بُخل سؤال شد؟ در جواب فرمود:

«معنای آن چنین است که انسان آنچه را به دیگری کمک و انفاق کند، فکر نماید که از دست داده و تلف شده است و آنچه را ذخیره کرده و نگه داشته است، خیال کند برایش می ماند و موجب شخصیت و شرافت او خواهد بود».

 بحارالانوار ج۷۵ ص۱۱۳