امام صادق (ع) به نقل از پیامبر اکرم (ص) : 

هر زنی که در خانه شوهر خود،به قصد مرتب کردن آن،چیزی را جابجا کند،خداوند به او نظر [لطف] می کند و خدا به هر کس نظر [لطف] کند،عذابش نمی دهد….هرگاه زن باردار شود،به منزله روزه دار شب زنده داریست که با جان و مال خود در راه خدا جهاد می کند.پس چون وضع حمل کند،برایش چنان مزدی هست که عظمتش در تصور تو نمی گنجد.و هرگاه کودکش را شیر می دهد،در برابر هر مکیدنی،ثوابی معادل آزاد کردن یک بنده از فرزندان اسماعیل برایش وجود دارد.و چون از شیر دادن فراغت یابد،فرشته ای بر پهلوی او می زند و می گوید:زندگی را از نو آغاز کن که آمرزیده شدی.

منبع : امالی صدوق ، ص 467

آیت الله بهجت پاسخ دادند:
خداوند متعال کپسولی درست کرده است که تمام ویتامینها در آن است
آن هم کپسول صلوات است.

هر گریه‌ای نشانۀ حال خوش معنوی نیست؛ این گریه باید ناشی از یک قلب شاد باشد. حال خوش معنوی به غمگین بودن نیست، به داشتن یک سلسله شادی‌های بسیار عمیق و معنادار است! ما معمولاً وقتی خیلی دل‌مان گرفته و مشکلات هجوم آورده سراغ عبادت و دعا می‌رویم و در خانۀ خدا ناله می‌زنیم، در‌حالی‌که اصلش این است که وقتی سرشار از شادی و نشاط هستی، دنبال دعا و عبادت باشی تا از خدا تشکر کنی.

حال خوش معنوی یعنی اطمینان و نداشتن نگرانی! و قدم اول برای رسیدن به حال خوش معنوی این است که به خدا اطمینان پیدا کنی. أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ یعنی با ذکر خدا آرام شو تا نگرانی‌هایت برطرف شود. آیت الله بهجت میفرمود: اگر همان‌قدر که بچه به مادرش اعتماد دارد، به خدا اعتماد داشتیم، مشکلی نداشتیم!

 حال خوش معنوی یعنی دیدن کبریایی خدا و لذت بردن از عظمت و شکوهش. الله اکبر یعنی: خدایا! تو چه باعظمت و باشکوهی!

 حال خوش معنوی یعنی لذت بردن از اینکه در بغل خدا هستی؛ عین یک کودک که وقتی بین غریبه‌ها، به بغل پدر و مادرش می‌رود، کِیف می‌کند.

 حال خوش معنوی یعنی چشیدن حلاوت و شیرینی ذکر خدا، نه چشیدن غم و اندوه ناشی از بدبختی!

علیرضا پناهیان

خویشاوندان امام که از پانزده سالگی با ایشان بودند، می گفتند: «از پانزده سالگی ایشان که ما در خمین بودیم، آقا یک چراغ موشی کوچک می گرفتند و می رفتند به یک قسمت دیگر که هیچ کس بیدار نشود و نماز شب می خواندند.» 

خانم می گویند: «تا حالا نشده که من از نماز شب ایشان بیدار شوم.» چون چراغ را مطلقا روشن نمی کردند. نه چراغ اتاق را روشن می کردند، نه چراغ راهرو را و نه حتی چراغ دستشویی را. برای اینکه کسی بیدار نشود، هنگام وضوی نماز شب، یک ابر زیر شیر می گذاشتند که آب چکه نکند و صدای آن کسی را بیدار نکند.

امام باقر علیه السلام فرمود:

هیچ انسانی نیست مگر آن که خداوند برای او رزق حلال مقرر فرموده است.

علی علیه السلام در رهگذر به مسجدی رسید. از قاطر پیاده شد که به داخل مسجد برود، مردی در آن جا بود، قاطر را به او سپرد و وارد مسجد گردید. آن مرد لجام قاطر را درآورد و با خود برد.
امام علیه السلام در مسجد نماز گذارد، دو درهم در دست گرفته بود تا اجرت آن مرد را بدهد. موقعی که آمد، دید که قاطر بدون نگهبان و بی لجام است. دو درهم را به یک شخصی داد که برود و یک افسار بخرد.
او در بازار آمد، لجام قاطر را در دکانی دید که مرد سارق آن را به دو درهم فروخته بود. فرستاده علی علیه السلام آن را به دو درهم خرید و نزد مولای خود برگشت و جریان را به عرض حضرت رساند.
امام علیه السلام فرمود: آدمی با بی صبری، خود را از رزق حلال محروم می نماید و چیزی بیشتر از آن چه مقرر است، به وی نمی رسد.