اهتمام به نمازهای یومیه اهتمام به نمازهای یومیه؛ مهم تراز خواندن نماز شب. توجه به نمازهای یومیه و اهتمام به حال و حضور قلب در آن، مهم تر از هر عمل عبادی دیگر است. به تعبیر مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی، اگر ابتدا نماز یومیه مان را درست کنیم، آن چنان تلألؤ و نورانیتی در زندگی انسان ایجاد می شود که انسان را برای نماز شب بیدار می کنند و خداوند باب توفیقات دیگر را برای او باز می نماید! .

 مرحوم آیت الله بهجت از استادشان سید علی آقای قاضی نقل می نمود که:اگرکسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد، مرا لعن کند!» در وصیت نامه ی کوتاه آن مرد الهی نیز، اولین مطلبی که بدان دستور داده شده ، اهتمام به نماز است: «اما وصیت های دیگر، عمدهی آنها نماز است. نماز را بازاری نکنید، اول وقت به جا بیاورید، با خضوع و خشوع! اگر نماز را تحفظ کردید، همه چیزتان محفوظ می ماند، و تسبیح صدیقه ی کبری سلام الله علیها و آیت الکرسی در تعقیب نماز ترک نشود…

منبع کتاب ادب حضور اسرار ماه رجب

خوش اخلاقی و شوخ طبعی احمد زبان زد بود ? . بسیار نکته سنج و دقیق بود. هیچ گاه تولد خواهرانش را فراموش نمی کرد و هر سال به ما هدیه تولد می داد. او برادری مهربان و دوستی قابل اعتماد بود. در همه چیز اعتدال داشت . نه پر حرف بود نه کم حرف. در هنگام خشم و ناراحتی، سکوت می کرد.

احمد این حدیث امام علی علیه السلام را همیشه برای من می خواند: “برای دنیای خودت چنان عمل کن که گویا تا ابد در دنیا زندگی می کنی و برای آخرت خودت چنان عمل کن که گویا همین فردا می میری.”❗️
معتقد بود این حدیث باعث جلوگیری از افراط و تفریط در میان مسلمین می شود.
احمد مبنای زندگی خودش را بر همین اساس گذاشته بود
اهل تفریح و خوش گذرانی به جا بود، با دوستانش بیرون می رفت.
شاخص ترین ویژگی های احمد، صبر او بود. او بخشنده و دست و دل باز بود و اطرافیان را با بخشندگی خود خوشحال می کرد
احمد بسار با گذشت بود. هرگز از کسی خشمگین نمی شد و هرگز از کسی کینه به دل نمی گرفت و مواظب بود کسی از او دلگیر نشود

شهید مدافع حرم احمد مشلب ?

کتاب آرام جان؛ روایت زندگی شهید مدافع حریم امنیت، محمدحسین حدادیان به کوشش محمدعلی جعفری توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر شد.

گاهی اوقات فقط تصاویر آدم‌هایی که توی جنگ هشت ساله یا سوریه و یا در انقلاب شهید شده‌اند جلوی چشم به عنوان شهید ردیف می‌شوند.

شاید شما هم مثل خیلی‌های دیگر برایتان جالب باشد  قصه پسر جوانی که در کف خیابان‌های شمال شهر تهران  شهید شده باشد آن هم نه در دهه شصت؛ در همین دوسال گذشته.

شهیدی که فهمیدن ارزش خونش البته بصیرت و نگاه ژرفای بیشتری می‌طلبد. قصه‌اش را از زبان شیرین و پرخاطره مادرش بخوانید که هم همسر شهید است و هم مادر شهید.

محمدحسین متولد 1374، بسیجی مخلص و پیرو خط ولایت و رهبری بود.  او از ۷ سالگی عضو بسیج بود و در مسجد فعالیت می کرد. در بسیج هم بسیار فعال بود و هم خالصانه به انقلاب و مردم خدمت می کرد و همین شد پله پرش محمدحسین.

خون محمد حسین حدادیان را کسانی ریختند که عمری نان و نمک خوردند و بعد غریبانه او را زخم زدند.

اواخر بهمن96 در ایام شهادت مظلومانه حضرت زهرا(س) بود که  خیابان پاسداران تهران شاهد توحش گرانی موسوم به دراویش و ایجاد ناامنی و به شهادت رساندن سه تن از نیروهای انتظامی بود. محمد حسین که از این آشوب ها و حتک حرمت ها خونش به جوش آمده بود به محل حادثه رفت. در همان لحظات بامداد، او را ابتدا به وسیله اسلحه شکاری مجروح و سپس توسط یک اتومبیل زیر گرفته و در شب شهادت حضرت زهرا(س) به فیض شهادت نائل شد.

گزیده متن
انگار زخم پای محمد حسین ذره ذره روحم را می خورد. نمی توانستم دور خانه راه بروم. زبانم در دهانم شده بود مثل یک تکه چوب خشک. دوتا توت خشک گذاشتم در دهانم.
تا توت نم پس داد و مزه اش رفت زیر زبانم، هری دلم ریخت. مزه شیرینی توت.
بی هوا رفتم در قعر چاه خاطرات روز شهادت آقا مهدی…

«آرام جان»؛ زندگی شهید مدافع حریم امنیت، محمد حسین حدادیان به روایت مادر، به قلم محمد علی جعفری در قطع رقعی و 160 صفحه همزمان با دومین سالگرد شهادت شهید حدادیان توسط انتشارات شهید کاظمی، روانه بازار شد.

پیش تر از این نویسنده خوش ذوق انقلابی آثار پرفروشی چون کتاب سربلند(روایت زندگی شهید محسن حججی)، عمار حلب(روایت زندگی شهید محمد حسین محمد خانی)، قصه دلبری(شهید محمد حسین محمد خانی به روایت همسر)، عروسی لاکچری(مجموعه داستان) و… روانه بازار شده است

علاقه مندان جهت تهیه کتاب می توانند از طریق سایت رسمی انتشارات شهید کاظمی(nashreshahidkazemi.ir) با پست رایگان   و یا از طریق ارسال نام کتاب به سامانه پیام کوتاه 3000141441 کتاب را تهیه  نمایید.

مرحوم حجّة الاسلام ملاَّ اسد الله بافقی به نقل از برادرش مرحوم آیت الله محمّد تقی بافقی می‌گوید: «قصد داشتم از نجف اشرف پیاده، به مشهد مقدّس برای زیارت حضرت علیّ بن موسی الرّضا (ع) بروم. فصل زمستانی بود که حرکت کردم و وارد ایران شدم.

کوه‌ها ودرّه‌های عظیمی سر راهم بود وبرف هم بسیار باریده بود. یک روز نزدیک غروب آفتاب که هوا هم سرد بود وسراسر دشت را برف پوشانده بود، به قهوه خانه‌ای رسیدم؛

که نزدیک گردنه‌ای بود، با خودم گفتم: «امشب در میان این قهوه خانه می‌مانم، صبح به راه ادامه می‌دهم».

پس وارد قهوه خانه شدم، دیدم جمعی از کرد‌های ایزدی در میان قهوه خانه نشسته ومشغول لهو ولعب وقمار هستند، با خودم گفتم: «خدایا چه بکنم؟! این‌ها را که نمی‌شود نهی از منکر کرد، من هم که نمی‌توانم با آن‌ها مجالست نمایم، هوای بیرون هم که فوق العاده سرد است».

همینطور که بیرون قهوه خانه ایستاده بودم وفکر می‌کردم و کم کم هوا تاریک می‌شد، صدائی شنیدم که می‌گفت: «محمّد تقی! بیا اینجا». بطرف آن صدا رفتم، دیدم شخصی باعظمت زیر درخت سبز وخرّمی نشسته ومرا بطرف خود می‌طلبد.

نزدیک او رفتم واو سلام کرد وفرمود: «محمّد تقی آنجا جای تو نیست».

من زیر آن درخت رفتم، دیدم، در حریم این درخت، هوا ملایم است وکاملاً می‌توان با استراحت در آنجا ماند وحتّی زمین زیر درخت، خشک وبدون رطوبت است، ولی بقیّه صحرا پُر از برف است وسرمای کُشنده‌ای دارد.

به هر حال شب را خدمت حضرت ولیّ عصر (علیه السلام) که با قرائنی متوجّه شدم او حضرت بقیّة الله (ع) است بیتوته کردم وآنچه لیاقت داشتم استفاده کنم از آن وجود مقدّس استفاده کردم.

صبح که طالع شد ونماز صبح را با آن حضرت خواندم، آقا فرمودند: «هوا روشن شد، برویم».

من گفتم: «اجازه بفرمائید من در خدمتتان همیشه باشم وبا شما بیایم».

حضرت فرمود: «تو نمی‌توانی با من بیائی».

گفتم: «پس بعد از این کجا خدمتتان برسم؟»

حضرت فرمود: «در این سفر دوبار تو را خواهم دید ومن نزد تو می‌آیم. بار اوّل قم خواهد بود ومرتبه دوّم نزدیک سبزوار تو را ملاقات می‌کنم». ناگهان آن حضرت از نظرم غائب شد.

من به شوق دیدار آن حضرت، تا قم سر از پا نشناختم وبه راه ادامه دادم، تا آنکه پس از چند روز وارد قم شدم وسه روز برای زیارت حضرت معصومه (س) ووعده تشرّف به محضر آن حضرت در قم ماندم، ولی خدمت آن حضرت نرسیدم.

از قم حرکت کردم وفوق العاده از این بی توفیقی وکم سعادتی متأثّر بودم، تا آنکه پس از یک ماه به نزدیک شهر سبزوار رسیدم.

همین که شهر سبزوار از دور معلوم شد با خودم گفتم: «چرا خُلف وعده شد؟! من که در قم آن حضرت را ندیدم، این هم شهر سبزوار باز هم خدمتش نرسیدم».

در همین فکر‌ها بودم، که صدای پای اسبی شنیدم، برگشتم دیدم حضرت ولیّ عصر (ارواحنا فداه) سوار بر اسبی هستند وبطرف من تشریف می‌آورند وبه مجرّد آنکه به ایشان چشمم افتاد ایستادند وبه من سلام کردند ومن به ایشان عرض ارادت وادب نمودم.

گفتم: «آقا جان! وعده فرموده بودید که در قم هم خدمتتان برسم، ولی موفّق نشدم؟!»

حضرت فرمود: «محمّد تقی! ما در فلان ساعت وفلان شب نزد تو آمدیم، تو از حرم عمّه ام حضرت معصومه (س) بیرون آمده بودی، زنی از اهل تهران از تو مسأله‌ای می‌پرسید، تو سرت را پائین انداخته بودی وجواب او را می‌دادی، من در کنارت ایستاده بودم وتو به من توجّه نکردی، من رفتم» .

منبع/گنجینه دانشمندان

“رهبر انقلاب: درباره‌ی مصیبت حضرت اباالفضل (علیه الصّلاة و السّلام) به نظرم میرسید که یکی از بخشهای مهم و جذابی که میتواند این مصیبت را بیان کند، همان زبان حال مادر حضرت اباالفضل است؛ همان «لا تدعونّی ویک امّ البنین»، یا آن شعر دیگری که به ایشان منسوب است. خب، این دو تا شعر است. البته اینها ترجمه‌ی شعری هم شده، ترجمه‌ی خیلی جالبی نیست، خیلی قوی نیست؛ اما خود این یک عرصه است: مادری است؛ صورت قبر چهار جوانش را که در کربلا شهید شدند، در بقیع میکشد و نوحه‌سرائی می کند و حماسه می آفریند. همه‌اش اشک ریختن و تو سر زدن هم نیست البته اشک ریختن هست، اشکالی هم ندارد بلکه حماسه‌آفرینی است، افتخار به این جوانهاست. این یک عرصه‌ی خیلی خوبی است، که از اینگونه عرصه‌ها برای مصیبت خیلی باید استفاده کرد. ۹۰/۳/۲۵.”