چه قدر آسان غیبتش عادت شده! نبودن امامی دلسوز، بهترین رفیق و انیس مومنان.

امام زمان خطاب به شیعانش می فرمایند: ” ما در مراعات حال شما کوتاهی نمی کنیم و یادتان را از خاطر نمی بریم.” در مقابل این مومنان واقعی هستند که یاد امام را از خاطر نمی برند. امامی که ذخیره ی همه ی هستی و رسالت هاست. همچنین می فرمایند: ” اگر چنین نبود بلاهای سخت بر شما فرود می آمد و دشمنان شما را نابود می کردند.” آری! دعاهای ایشان بود که ما را از فتنه های عصر غیبت رهایی می دارد. هجران غیبت برای کسانی که در دین معرفت دارند دردناک است به طوری که امام صادق سلام الله علیه آرزوی دیدار او را دارد و در فراقش می سوزد. امام رضا سلام الله علیه به احترام نام مقدس قائم از جا برمی خیزد و می ایستد و دستان مبارک را بر سر می گذارد و با آهی سوزان دعا می کند: ” خدایا! فرجش را برسان و قیامش را آسان گردان. امام صادق سلام الله علیه آرزوی خدمت او را دارد نه از باب اینکه امام صادق سلام الله علیه مقام و منزلت پایین تری دارد؛ نه، به خاطر اینکه حضرت مهدی سلام الله علیه در دوران غیبت غریب می باشد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مقام حضرت مهدی سلام الله علیه را می ستاید و امیرالمومنین سلام الله علیه و حضرت فاطمه سلام الله علیها با وجود او تسلی و سرور می یابند.

این است امام زمانی ما که همه قدر او را می دانستند ولی ما …

وظیفه ی ما در قبال این امام بزرگوار این است که …

برای ظهورش دعا کنیم،

در پی جلب رضایت ایشان که همان رضایت خداوند است، باشیم و

خلق را به سوی پدر مهربانمان حضرت مهدی سلام الله علیه دعوت کنیم.

منبع :بندگان منتظر

حاج اقای ابراهیمی با اشاره به تبریک سالروز ولادت حضرت علی اکبر(ع) و روزجوان گفت: متأسفانه در تاریخ، زندگی نامه حضرت علی اکبر(ع) را به صورت گسترده نداریم اما سرفصل هایی از زندگی نامه آن حضرت جمع شده یا نقل کرده اند که نشان دهنده ویژگی های بارز شخصیتی این جوان است.
وفاداری وادب از ویژگی های بارز حضرت علی اکبر(ع) است/جوانان ما باید خود را وقف آرمانهای الهی کنند
حجت الاسلام ابراهیمی در گفت وگو با خبرگزاری دفاع مقدس بر ضرورت شناخت بیشتر جوانان با زندگی و اندیشه های والای حضرت علی اکبر(ع) تأکید کرد و گفت: آن حضرت ادب و احترام ویژه ای نسبت به پدر بزرگوارشان داشتند به طوری که همواره گوش به زنگ فرامین امام حسین(ع) بودند.

وی وفاداری و ادب را از خصوصیات بارز اخلاقی و شخصیتی حضرت علی اکبر (ع) عنوان کرد و گفت: ایمان، شجاعت، ایثار و اخلاق نیکو از دیگر ابعاد شخصیتی این شخصیت برجسته جهان اسلام به شمار می رود و ما باید بیش از پیش در راستای شناخت و الگوبرداری از ایشان گام برداریم تا جوانان میهن اسلامی در صراط مستقیم باقی بمانند.

حجت الاسلام ابراهیمی خاطرنشان کرد: نکاتی که در جامعه ما برای جوانان نیاز می باشد این است که جوانان ما باید به والدین خود چه در جامعه و چه در خانه احترام خاصی قائل شوند و نهایت ادب، متانت، تواضع و فروتنی خود را نسبت به والدین، مربیان و معلمان خود داشته باشند.

وی اظهار داشت: نکته ای دیگری که باید جوانان ما سرلوحه امور خود قرار دهند این است که باید در راه هدف و آرمانهای الهی قدم بردارند چرا که قدرتهای استکباری با استفاده از ابزارهای که در اختیار دارند چه سخت افزاری چه نرم افزاری تلاش دارند ریشه اعتقادات جوانان ما را از بین ببرند و در این راه حتی از تبلیغات مواد غذایی نیز بهره می برند.

وی گفت: دشمنان تلاش دارند اعتقادات جوانان ما را به روش های مختلف نابود کنند که جوانان ما باید با استفاده از قدرت ایمان اجازه ورود به توطئه های دشمنان را ندهند. جوانان ما باید اعتقادات خود را در خداشناسی، امام شناسی و معاد شناسی استحکام ببخشند و اگر جوانی با این سه بعد عقیدتی یعنی توحید، امام شناسی و اعتقاد به معاد تربیت شود یقینا در زندگی به انحراف کشیده نخواهد شد و تحت تأثیر عقاید مسموم دشمنان قرار نمی گیرد.

این کارشناس مذهبی با اشاره به اینکه جوانان ما سرمایه کشور و نظام هستند، خاطرنشان کرد: حضرت علی اکبر(ع) خود را وقف امام حسین (ع) کرده بود؛ جوانان ما نیز به عنوان سرمایه های نظام باید خود را وقف آرمانهای الهی کنند تا جامعه اسلامی ما رو به تکامل حرکت کند و از بسیاری از آسیب ها مصون بماند.

حجت الاسلام ابراهیمی با اشاره به اینکه نامگذاری ولادت حضرت علی اکبر(ع) به عنوان روز جوان رویداد بسیار میمون و مبارکی است، تصریح کرد: باید مسئولان در راستای مأنوس کردن جوانان ما با آن حضرت از هیچ تلاشی دریغ نکنند.

منبع : سلیت دفاع مقدس

تمتع از جوانی یعنی…

جوانی را در اطاعت خدا گذراندن!

 پیغمبر اکرم از جوانی از صحابه‌ی خودشان خوششان آمد و برای او دعائی کردند و فرمودند: «اللّهمّ امتعه بشبابه»؛ یعنی پروردگارا ! او را از جوانیِ خود متمتع کن، بهره‌مند کن. معلوم میشود همه‌ی جوانان از جوانیِ خود بهره‌مند نمیشوند که پیغمبر برای این جوان چنین دعائی را کرد. تمتع از جوانی، بهره‌مندی از جوانی به چه معناست؟ خطاست اگر خیال کنیم بهره‌مندی از جوانی به معنای لذت بردن از شهوات مادی جوانی است، سرگرمی‌های جوانی است، استفاده‌ی از لهویات در دوره‌ی جوانی است؛ این نیست بهره بردن از جوانی. در یک بیان دیگری پیغمبر اکرم فرمودند: «ما من شابّ یدع لذّة الدّنیا و لهوها و اهرم شبابه فی طاعة الله الّا اعطاه الله اجر اثنین و سبعین صدّیقا»؛ یعنی جوانی که دامن خودش را پاک نگه میدارد، از شهوات مادی دوری میگزیند، در پیش خدای متعال اجر هفتاد و دو صدیق را دارد. «در جوانی پاک بودن شیوه‌ی پیغمبری است». مثالی هم که خدای متعال به عنوان الگو در مقابل جوانان گذاشته است، یوسف پیغمبر است. تمتع از جوانی به این نیست؛ تمتع از جوانی این است که انسان - همچنان که در این حدیث هست - «اهرم شبابه فی طاعة الله»؛ جوانی را در اطاعت خدا بگذراند. اطاعت خدا هم فقط نماز خواندن نیست. البته نماز خواندن خیلی با فضیلت و مهم است و سازنده است، اما فقط این نیست. در عرصه‌ی وسیع زندگی، مصداقهای زیادی برای اطاعت خدا هست؛ که یکی از مهمترین آنها ترک گناه است، آلوده نکردن دامن است. درس هم که شما میخوانید، اطاعت خداست؛ ابتکار هم که میورزید، اطاعت خداست؛ همین کارهائی که این جوانهای عزیز اینجا گفتند - در زمینه‌ی مسائل شیمی، انرژی، علوم انسانی، پزشکی و غیره - تلاش در این راه‌ها، همه اطاعت خداست.۱۳۹۰/۰۷/۲۴

منبع:

بیانات مقام معظم رهبری(دام عزه)در دیدار دانشجویان کرمانشاه

گوشه ای از برنامه روزانه معظم له:

 * وقت را طلا می‌دانست و حاضر نبود یک لحظه را هم از دست بدهد. حتی وقتی بلند می‌شد کتابی را از قفسه بردارد، ‌زیر لب ذکر می‌گفت. تقریباً دوازده ساعت در شبانه‌روز به عبادت مشغول بود.

* دوساعت و حتی گاهی سه ساعت پیش از نماز صبح از خواب برمی‌خاست و عبادتش شروع می‌شد. زیر لب ذکر می‌خواند و گاهی شعرهایی را زمزمه می‌کرد؛ مثلاً: اگر خواجه شفاعت نكند روز قیامت / باید كه ز مشاطه نرنجیم كه زشتیم. وضو می‌گرفت و مشغول نماز شب و رازونیاز با خدا می‌شد.

* برای نماز جماعت صبح به مسجد می‌رفت و پس از نماز صبح به تعقیبات نماز مشغول می‌شد.
* پس از نماز صبح به حرم می‌رفت و دو ساعت در آنجا عبادت می‌کرد. مدت زیادی در حرم می‌ایستاد و به زیارت و اعمال دیگر مشغول می‌شد. اطرافیان یکی‌یکی می‌نشستند، ولی او هنوز ایستاده بود. پس از آن همه ایستادن، می‌نشست و باز هم عبادت می‌کرد.

* در مسیر رفت‌و‌آمد به حرم هم بیکار نبود؛ دعاهایی مثل صباح و یستشیر را می‌خواند.
* پس از زیارت به خانه می‌آمد. صبحانه مختصری می‌خورد. پس از آن، پانزده دقیقه استراحت می‌کرد و سپس مشغول مطالعه می‌شد. بسیاری از اشعاری که از ایشان به یادگار مانده را بعد از همین استراحت مختصر سروده بود.

* برای تدریس فقه به مسجد می‌رفت. هر روز زیارت عاشورا می‌خواند، با صد لعن و صد سلام.
 لعن و سلام‌های زیارت عاشورا را در همین فاصله‌هایی که آماده رفتن به جلسه درس می‌شد، می‌خواند.

* نماز ظهر و تعقیبات پس از آن تقریباً دوساعت و نیم طول می‌کشید؛ بخشی در مسجد و بخشی هم در خانه.

* یک ربع تا نیم‌ساعت نشسته استراحت می‌کرد تا خواب بر او چیره نشود.

* عصرها اصول فقه تدریس می‌کرد. پیش از درس مدتی مطالعه می‌کرد و بعد به مسجد می‌رفت.

* نماز مغرب و عشا را در مسجد اقامه می‌کرد و مدتی در مسجد به عبادت می‌پرداخت.

* به منزل که می‌آمد، باز هم حدود یک ساعت و نیم عبادت می‌کرد. سپس مشغول مطالعه می‌‌شد.

* پس از صرف شام، حدود نیم‌ساعت به اعمال پیش از خواب مشغول می‌َشد؛ تلاوت قرآن، قرائت حدیث کسا و…. با طهارت می‌خوابید. کم پیش می‌آمد که بیش از چهار ساعت در شبانه‌روز بخوابد.

* روزهای جمعه درس تعطیل بود، ولی در مجلس روضه مسجد فاطمیه شرکت می‌کرد. روضه‌ای که پنجاه سال سابقه داشت و تا آخرین هفته عمرش ادامه پیدا کرد. جلسه پاسخ به استفتائات هم جمعه‌ها برگزار می‌شد.

عبادت‌ها هم در شب و روز جمعه بیشتر می‌شد. گویا استراحت، کوچک‌ترین بخش زندگی ایشان بود.

حتی تعطیلاتی مثل تعطیلات تابستان هم زمان استراحت ایشان نبود، بلکه فرصت مناسبی بود برای نوشتن تألیفات.

* اوقات حضور ایشان در مسجد، فرصتی بود برای دیدارهای عمومی. چه بسیار بودند کسانی که در همین ملاقات‌های کوتاه، شفای مریضانشان را گرفتند، یا مشکلات زندگی‌شان حل شد یا پاسخ پرسش‌هایشان را یافتند. چه بسیار پیش می‌آمد که پاسخ‌های کوتاه ایشان، ‌مشکلات بزرگی را حل می‌کرد.

منبع:

سایت مشرق

گوشه ای از برنامه روزانه معظم له:

 * وقت را طلا می‌دانست و حاضر نبود یک لحظه را هم از دست بدهد. حتی وقتی بلند می‌شد کتابی را از قفسه بردارد، ‌زیر لب ذکر می‌گفت. تقریباً دوازده ساعت در شبانه‌روز به عبادت مشغول بود.

* دوساعت و حتی گاهی سه ساعت پیش از نماز صبح از خواب برمی‌خاست و عبادتش شروع می‌شد. زیر لب ذکر می‌خواند و گاهی شعرهایی را زمزمه می‌کرد؛ مثلاً: اگر خواجه شفاعت نكند روز قیامت / باید كه ز مشاطه نرنجیم كه زشتیم. وضو می‌گرفت و مشغول نماز شب و رازونیاز با خدا می‌شد.

* برای نماز جماعت صبح به مسجد می‌رفت و پس از نماز صبح به تعقیبات نماز مشغول می‌شد.
* پس از نماز صبح به حرم می‌رفت و دو ساعت در آنجا عبادت می‌کرد. مدت زیادی در حرم می‌ایستاد و به زیارت و اعمال دیگر مشغول می‌شد. اطرافیان یکی‌یکی می‌نشستند، ولی او هنوز ایستاده بود. پس از آن همه ایستادن، می‌نشست و باز هم عبادت می‌کرد.

* در مسیر رفت‌و‌آمد به حرم هم بیکار نبود؛ دعاهایی مثل صباح و یستشیر را می‌خواند.
* پس از زیارت به خانه می‌آمد. صبحانه مختصری می‌خورد. پس از آن، پانزده دقیقه استراحت می‌کرد و سپس مشغول مطالعه می‌شد. بسیاری از اشعاری که از ایشان به یادگار مانده را بعد از همین استراحت مختصر سروده بود.

* برای تدریس فقه به مسجد می‌رفت. هر روز زیارت عاشورا می‌خواند، با صد لعن و صد سلام.
 لعن و سلام‌های زیارت عاشورا را در همین فاصله‌هایی که آماده رفتن به جلسه درس می‌شد، می‌خواند.

* نماز ظهر و تعقیبات پس از آن تقریباً دوساعت و نیم طول می‌کشید؛ بخشی در مسجد و بخشی هم در خانه.

* یک ربع تا نیم‌ساعت نشسته استراحت می‌کرد تا خواب بر او چیره نشود.

* عصرها اصول فقه تدریس می‌کرد. پیش از درس مدتی مطالعه می‌کرد و بعد به مسجد می‌رفت.

* نماز مغرب و عشا را در مسجد اقامه می‌کرد و مدتی در مسجد به عبادت می‌پرداخت.

* به منزل که می‌آمد، باز هم حدود یک ساعت و نیم عبادت می‌کرد. سپس مشغول مطالعه می‌‌شد.

* پس از صرف شام، حدود نیم‌ساعت به اعمال پیش از خواب مشغول می‌َشد؛ تلاوت قرآن، قرائت حدیث کسا و…. با طهارت می‌خوابید. کم پیش می‌آمد که بیش از چهار ساعت در شبانه‌روز بخوابد.

* روزهای جمعه درس تعطیل بود، ولی در مجلس روضه مسجد فاطمیه شرکت می‌کرد. روضه‌ای که پنجاه سال سابقه داشت و تا آخرین هفته عمرش ادامه پیدا کرد. جلسه پاسخ به استفتائات هم جمعه‌ها برگزار می‌شد.

عبادت‌ها هم در شب و روز جمعه بیشتر می‌شد. گویا استراحت، کوچک‌ترین بخش زندگی ایشان بود.

حتی تعطیلاتی مثل تعطیلات تابستان هم زمان استراحت ایشان نبود، بلکه فرصت مناسبی بود برای نوشتن تألیفات.

* اوقات حضور ایشان در مسجد، فرصتی بود برای دیدارهای عمومی. چه بسیار بودند کسانی که در همین ملاقات‌های کوتاه، شفای مریضانشان را گرفتند، یا مشکلات زندگی‌شان حل شد یا پاسخ پرسش‌هایشان را یافتند. چه بسیار پیش می‌آمد که پاسخ‌های کوتاه ایشان، ‌مشکلات بزرگی را حل می‌کرد.

منبع:

سایت مشرق