امام جعفر صادق علیه السلام فرمودند: خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است. هرگاه خداوند به بنده‌ای نعمتی بدهد، دوست دارد اثر آن را در او ببیند.

عرض شد: چگونه؟ فرمودند: لباس تمیز بپوشد، خود را خوشبو کند، خانه اش را گچکاری کند، جلوی در حیاط خود را جاروکند، حتی روشن کردن چراغ قبل از غروب خورشید فقر را می‌برد و روزی را زیاد می‌کند.

متن حدیث:

إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْجَمَالَ وَ التَّجَمُّلَ وَ یَکْرَهُ الْبُؤْسَ وَ التَّبَاؤُسَ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَنْعَمَ عَلَی عَبْدِهِ نِعْمَةً یُحِبُّ أَنْ یَرَی أَثَرَ نِعْمَتِهِ عَلَیْهِ قِیلَ وَ کَیْفَ ذَلِکَ قَالَ یُنَظِّفُ ثَوْبَهُ وَ یُطَیِّبُ رِیحَهُ وَ یُحَسِّنُ دَارَهُ وَ یَکْنُسُ أَفْنِیَتَهُ حَتَّی إِنَّ السِّرَاجَ قَبْلَ مَغِیبِ الشَّمْسِ یَنْفِی الْفَقْرَ وَ یَزِیدُ فِی الرِّزْق‌.

در امان بودن از عذاب قبر دغدغه مهم افراد مومن است که به این واقعیت اعتقاد دارند و از آن آگاه هستند، چیزی که شاید بنا به اعمال برخی انسان ها در زمان حیات،گریبانشان را پس از مرگ بگیرد.

اما از آنجایی که دین اسلام مملوء از رحمت خداوند است برای کاهش این عذاب نیز راهی پیشنهاد کرده تا افرادی که لایق آن هستند نیز از بخشندگی و مهربانی خداوند بی نصیب نمانند.

حجت الاسلام و المسلمین میرباقری با روایت حکایتی آموزنده به شرح توضیحاتی در این باره می پردازد که در ادامه می شنوید.

گفتار و رفتار معصومین (علیهم السلام) همانند چراغی در تاریکی است که انسان را به سوی مسیر درست و صحیح رهنمون می‌کند و بدون تردید هر کس به هر میزانی که از الگوگیری از ائمه هدی (علیهم السلام) فاصله بگیرد، به همان میزان نیز از مسیر حق و حقیقت دور شده و هر چه در الگوگیری از معصومین(علیهم السلام) بهتر و دقیق‌تر عمل کند، به همان مقدار به مسیر هدایت و حقیقت نزدیک شده است.

پیامبر رحمت(صلی الله علیه و آله) فرمودند :

سه خصلت است که در هر کس باشد آثارش به خود او باز مى گردد:

۱- ظلم کردن

۲- فریب دادن

۳- تخلّف از وعده

منبع : نهج الفصاحه ص 422

تعجب امام صادق(ع) از این گروه از شیعیان

به گزارش افکارنیوز، امام صادق(ع) فرمودند :

تعجّب است از گروهى که مى‌پندارند شیعه هستند ولى گفته مى ‌شود روزگار بر ایشان مى‌ گذرد و احدى از ایشان به زیارت قبر حسین علیه السّلام نمى ‌روند، چه از روى جفا بوده و چه تنبلى و سستى کرده و چه عاجز و ناتوان باشند و چه کسلى و بى‌حالى منشأ آن باشند، به خدا سوگند اگر مى ‌دانستند در زیارت آن حضرت چیست هرگز تنبلى و کسلى را به خود راه نمى ‌دادند.

عرض کردم: فدایت شوم: چه فضیلتى در آن مى باشد؟ حضرت فرمودند: فضل و خیر بسیارى در آن مى‌باشد، اولین خیرى که به زائر مى‌رسد آن است که گناهان گذشته ‌اش را خداوند آمرزیده و به او خطاب مى‌شود: از ابتداء شروع به عمل بکن.

منظور از برهنه شدن ساق پا در روز قیامت چیست؟

تنها خداوند از زمان فرا رسیدن روز قیامت اطلاع دارد؛ به همین دلیل، فرارسیدن قیامت به گونه‌ای است که بسیاری در غفلت به سر می‌برند.

به گزارش افکارنیوز، مبحث قیامت و اتفاقات آن از جمله مباحثی است که هم در قرآن به آن اشاره شده است و هم در روایات آمده است و دارای نام ها و شرایط گوناگونی است.

یکی از مباحثی که پیرامون قیامت مطرح شده است، مبحث برهنه شدن ساق پا در روز قیامت است که قصد داریم تا به آن بپردازیم. پس با ما همراه باشید.

تعریفی از قیامت

قیامت، بنابر آموزه‌های اسلامی نام روزی است که تمام انسان‌ها به خواست الهی برای محاسبه اعمالی که در دنیا انجام داده‌اند در پیشگاه الهی جمع می‌شوند.

نام‌های مختلف قیامت

در قرآن، حدود ۷۰ نام و وصف درباره قیامت آمده است که معروف‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از:

الساعة

یوم القیامة

الیوم الاخر

یوم الحساب

یوم الدین

یوم الجمع

یوم الفصل

یوم الخروج

یوم الموعود

یوم الخلود

یوم الحسرة

یوم التغابن

یوم البعث

به علاوه اینکه به قیامت، «قیامت کبری» نیز گفته می‌شود، در برابر قیامت صغری یا همان برزخ که بلافاصله پس از مرگ انسان آغاز می‌شود و تا زمان قیامت کبری ادامه دارد.

قیامت در کجا برپا می‌شود؟

بر اساس آیات قرآن، در روز قیامت، همه مردگان، به طور ناگهانی و به یکباره، با قدرت پروردگار دوباره زنده می‌شوند، از قبر‌ها بیرون آمده، در صحرای محشر جمع می‌شوند و به حساب آنان رسیدگی می‌شود.

مکان حضور و حسابرسی آنان در فضایی است که واقعیت آن چندان برای ما روشن نیست. اما بر اساس آیات قرآن کریم، این نکته مشخص است که آسمان و زمین در آن زمان تغییر می‌کند.

فضایی دیگر (که بنابر برخی نظرات، غیر مادی است) ایجاد می‌شود که قیامت در آن تشکیل خواهد شد و مخلوقات در محضر الهی حاضر می‌شوند. قرآن کریم به این تبدیل زمین و آسمان بدین صورت اشاره کرده است:

یوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیرَ الْأَرْضِ وَ السَّموَاتُ وَ بَرَزُوا لِلَّهِ الْوَ حِدِ الْقَهَّارِ

 در آن روز که این زمین به زمین دیگر و آسمان‌ها [به آسمان‌های دیگر]تبدیل می‌شوند و آن‌ها در پیشگاه خداوند واحد قهار ظاهر می‌گردند.

قیامت در چه زمانی برپا می‌شود؟

فقط خداوند از زمان فرارسیدن روز قیامت اطلاع دارد؛ به همین دلیل، فرارسیدن قیامت، ناگهانی است، به گونه‌ای که بسیاری در غفلت به سر می‌برند.

یسْئَلُونَک عَنِ السَّاعَةِ أَیانَ مُرْسا‌ها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّی لا یجَلِّیها لِوَقْتِها إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لا تَأْتیکمْ إِلاَّ بَغْتَةً یسْئَلُونَک کأَنَّک حَفِی عَنْها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ اللَّهِ وَ لکنَّ أَکثَرَ النَّاسِ لا یعْلَمُونَ

 درباره قیامت از تو میپرسند که در چه وقت واقع می‌شود؟ بگو: «واقع‌های بس عظیم در آسمان‌ها و زمین است و فقط پروردگار میداند و جز او کسی وقتش را نمیداند و به طور ناگهان میآید» چنان از تو میپرسند که گویی از وقوع آن خبر داری، بگو: «علم آن نزد خداست، ولی بیشتر مردم نمیدانند.» [ اعراف–۱۸۷.]

عدم آگاهی از زمان وقوع رستاخیز، در کنار ناگهانی‌بودنش، با توجه به عظمتش سبب می‌شود هیچ‌گاه مردم قیامت را دور ندانند و همواره در انتظار آن باشند، به این ترتیب خود را برای نجات در آن آماده سازند، و این عدم آگاهی اثر مثبت و روشنی در تربیت نفوس و توجه آن‌ها به مسئولیت‌ها و پرهیز از گناه خواهد داشت.

منظور از برهنه شدن ساق پا در روز قیامت

«یَوْمَ یُکْشَفُ عَنْ ساقٍ وَ یُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلا یَسْتَطِیعُونَ»

(به خاطر بیاورید) روزى را که ساق پا‌ها (از وحشت) برهنه مى‌ گردد و دعوت به سجود مى ‌شوند، امّا نمى ‌توانند (سجود کنند).

استعمال لفظ «ساق» در عرف عرب کنایه از شدت و وخامت امر است. چنان که گفته ‌اند: «وقامت الحرب على ساق»، یعنى جنگبرپا ایستاد، یعنى شدت گرفت.

«کشف ساق» کنایه از آمادگى کامل براى انجام کار است؛ به معنى دامن به کمر زدن. زیرا لازمه آن کشف ساق پاست، این آیه طبق استعمال متعارف، دلالت دارد بر این که روز قیامت اوضاع شدت یافته، رو به وخامت مى‌ گذارد و کفار در حالت سختى قرار مى‌ گیرند.

هم چنان که در باره یک فرد خسیس فرومایه گفته می‌شود:” او دستش در غل و زنجیر است"، با اینکه نه دستى مطرح است، و نه بسته شدن با غل و زنجیر، و آن عبارت تنها مثلى است که در مورد بخیل مى‌ زنند.

ولى اشاعره و اهل تجسیم آن را به ظاهر لفظ گرفته و گفته ‌اند: مقصود ساق پاى خداست که در آن روز برهنه مى‌ شود و کفار مأمور به سجود گردند و نتوانند.

برخی نیز آنرا کنایه از کشف اسرار و بواطن دانسته اند، یعنی مانند کشف ساق پایی که در زیر جامه پنهان است، باطن انسان‌ها در آن روز نشان داده می‌شود.

اما همان تفسیر اول که دیدگاه اکثر مفسران است، صحیح‌تر است.