عبد الله بن يقطر
تو در هواي حسين باليده اي ،بهار عمرت را حسين شكفته است و 57 سال هم نفس آفتاب بوده اي و اكنون همسفر حسيني تا آفتاب گرما بخش وجودش را پاس بداري .مكه آبستن حادثه است.جان حسين ،تهديد مي شود و حسين توكشته شدن در كنار كعبه و ريختن خون و شكستن حرمت خانه را خوش نمي دارد.پس در هشتم ذي الحجه ،به شتاب آهنگ سفر مي كند.
اندك اندك به كوفه نزديك مي شويد كه نا گها ن سايه هايي سياه شما را در بر مي گيرند.سواراني كه لحظه به لحظه نزديك تر مي شوند،در محاصره قرار گرفته اي.راه فرار بر تو بسته مي شو پس به سرعت نامه را پاره مي كني تا نامحرمان نشان محبوب را نخوانند.
دستگير ميشوي . در دار الاماره عبيد ا… تهديد مي كند كه نامها و نشان هاي نامه را باز گويي و تو نمي گويي.پيشنهاد ديگري مي دهد كه برمنبر ، خاندان علي را ناسزا بگويي تا بعد درباره تو تصميم بگيرد . تو با فراست نيرنگ ابن زياد را از چشم هايش مي خواني .
مي پذيري و او خوشحال از نيرنگ خويش ،فرمان مي دهد كه همه در مسجد جمع شوند . تو رت با دستان آزاد و بدون زنجير به مسجد مي آورند . خوب تصميم گرفته اي عبيد الله ! عبيد ا… با غرور و تكبر نشسته است . بي هيچ هراسي بر منبر مي نشيني و جمعيت رت نگاه مي كني.
«بسم الله الرحمن الرحيم . مردم من سفير حسينم ، پسر پيامبر ، فرزند علي و زهرا ، وي هم اكنون در راه است . بر خيزيد و به استقبالش بشتابيد . عبيد الله و يزيد دوزخ متحركند . فرزندان دست آموز شيطانند ۀ به اين شقاوت و شرارت تن ندهيد . من سفير پسر پيامبرم ».
گرزي سنگين از كناره منبر بر سرت مي نشيند . چشمانت سياهي مي رود و فرو مي افتي . عبيد الله فرمان مي دهد تو را بر فراز دار الاماره ببرد . تو را از بام به پايين پرتاب مي كنند .
تنت بر خاك مي افد اما روح بلند و آسمانيت در آغوش آفتاب جاي مي گيرد و اندكي بعد سرت در دست عبد الملك بن عمير لخمي است .
در زيارت رجبيه امام زمان سلامت مي دهد: السلام علي عبد الله بن يقطر بن رضيع الحسين عليه السلام
محرم به خلوت حرم كبريا تويي
باب النجاه سلسله ي انبياء تويي
تا وصف طلعت تو شنيدم به خويشتن
گفتم كه معني قسم و الضحي تويي
غير ازخدا كسي نبود خونبهاي تو
خون خدا وزاده ي خون خدا تويي
هم جسم مصطفايي و هم روح مصطفي
مرآت و مظهر علي مر تضي تويي
نور دو چشم و زاده ي زهرا يي اي حسين
اين فخر بس تورا كه شه كربلا تويي
منبع/سالنامه بسوي ظهور
نتيجه دانش ، خداشناسي است.
نتيجه موعظه ، بيداري است.
نتيجه دين داري ، امانت داري است.
نتيجه انديشه كردن ،بيداري است.
نتيجه قناعت ، توانگر و عزيز شدن است .
نتيجه پرسيدن ،دانستن است.
از خدا تا به خدا راه به جز تقوا نيست
هر كه اين راه رود بهجت دردانه شود.
ويژه نامه مقام بندگي/ص8
